Ho heeyyyy…. Ho heyyyyy! Ik kan me niet voorstellen dat je nu niet weet over welke band ik het heb. The Lumineers natuurlijk! Met hun gelijknamige debuutalbum haalden ze in 2013 goud binnen en het lied Ho Hey stond in 2012 maar liefst 20 weken in de top 40. Deze folkrockband, bestaande uit gitarist en zanger Wesley Schultz, drummer en mandolinespeler Jeremiah Fraites en celliste, mandolinespeelster en pianiste Neyla Pekarek, brengt drie jaar na haar debuut weer een nieuw album uit. De groep is zich bewust van het feit dat de plaat lang op zich heeft laten wachten: ‘Ik heb liever dat we de luisteraars ons vertrouwen. Dat wanneer we iets uitbrengen, het ook echt klaar is. Over ieder geluid dat je hoort op Cleopatra is nagedacht en bewust op die plek geplaatst.’
Met deze nieuwe plaat gaat de groep weer terug naar de basis. ‘We hebben een huisje in Denver gehuurd en daar zo’n zes maanden gezeten. Daar probeerden we te simuleren hoe het vroeger thuis ging.’ Het album gaat over een Manana, een vrouw uit Georgië. Ze rijdt taxi en is volgens Schultz een “bad-ass vrouw”, die je van het vliegveld ophaalt met een sigaret in haar mondhoek en een biertje tussen haar benen. ‘We leven in een land vol Instagram en mooie foto’s van het leven, maar Manana is compleet het tegenovergestelde. Ze vraagt niet om medelijden, ze confronteert het leven.’
Begin dit jaar brachten The Lumineers de eerste single van het album uit: Ophelia. Een lied dat enigszins onheilspellend begint, daarna in een basic piano vervalt, waarbij alle akkoorden neergelegd worden en richting het refrein opeens opvrolijkt. De pianist komt met leuke toevoegingen en vervolgens een geweldig riffje. In het refrein barst het feest lost. Schultz zingt vrolijk over O-o-ophelia, de piano volgt de melodielijn en er klinkt een tamboerijn op de achtergrond. Naar het haakje voor dit nummer was Schultz al zo’n vier jaar op zoek. Het refrein miste nog, het gedeelte dat nu júist zo pakkend is. ‘Het is een referentie naar mensen die verliefd worden op roem. Het gaat ook over de mensen om me heen om wie ik geef en waarvan ik me afvraag of alles wel goed gaat en goed komt.’
Het volgende nummer van Cleopatra is de titeltrack. Hoewel het akkoordenschema simpel is, heeft het slagritme van de gitaar iets opzwepends. Schultz zingt ietwat slepend over het verhaal van Cleopatra en Romeinse generaal Marcus Antonius, die een affaire hadden. In het refrein wordt even een pauze genomen: de piano speelt staccato akkoorden en alleen de bassdrum is nog te horen. Ook dit nummer is er zo een die in je hoofd blijft hangen en waarvan je de onbedwingbare neiging krijgt te gaan bewegen.
Cleopatra bevat een aantal vrolijke nummers – die doen denken aan de ‘Ho hey’ sfeer van een aantal jaar geleden – maar is op sommige punten ook een stuk zwaarder dan het vorige album. Sleep on the Floor heeft door de zware bas een wat somberdere sfeer. Ook White Lie heeft iets donkers. Toch zorgt dat er niet voor dat het album minder fijn is om naar te luisteren. The Lumineers hebben gelijk: alle geluiden zijn op de juiste plek neergezet: het album vormt één mooi geheel.
