The Specials – Encore

Waardering

7

8

8

8

Na vele decennia is er een nieuw studioalbum van The Specials, de iconische skaband die tezamen met The Selector en Madness de kern vormde van de Britse ska-revival eind jaren zeventig. In de nadagen van de punk behoorde de ska van het befaamde Two Tone label tot het meest politiek getinte deel der popmuziek. The Specials maakten onmiskenbaar dans- en feestmuziek, maar hun teksten belichtten de donkere kanten van racisme, tienerzwangerschap en de deplorabele staat van het Verenigd Koninkrijk. In onze huidige, Trumpiaanse wereld met een nakende Brexit, roept een nieuwe cd van The Specials twee vragen op. Is de band nog in staat om muzikaal een interessante cd het licht te laten zien, en hoe staat het met hun  maatschappijkritische houding?

Het album Encore (Deluxe) bestaat uit twee delen. De eerste tien nummers zijn nieuw, de overige elf nummers betreffen live opnamen van hun optreden in de Bataclan (Parijs) en The Troxy (London) van een paar jaar terug. Het live gedeelte bestrijkt hun oude werk, dat nog ijzersterk overeind blijft. Het meest spannend zijn de nieuwe nummers als je wil weten of The Specials nog relevant zijn. Van de oorspronkelijke band zijn drie leden overgebleven: de zanger Terry Hall, zanger en gitarist Lynval Golding en bassist Horace panter. Dit illustere trio wordt gecompleteerd door Gary Powell (drums), Nikolaj Torp Larsen (keyboard), Steve Cradock (lead guitaar) en de blazerssectie bestaande uit Tim Smart (trombone), Pablo Mandleson (trompet) en Drew Stansall (fluit en saxofoon).

Het coveren van oude skanummers is een handelsmerk van The Specials en ook op Encore zijn deze te vinden. Het album opent met Black Skin Blue Eyed Boys, oorspronkelijk van The Equals. The Specials maken van het rocknummer een funkende, bijna disco-achtige track. De tekst laat de wat naïeve hoop op een betere wereld zonder rassenhaat zien, rechtstreeks uit het hippierepetoire. ‘People won’t be black or white / The world will be half-breed’. B.L.M. staat voor Black Lives Matters en in deze song verhaalt Lynval Golding van de raciale ervaringen van zijn vader en zichzelf. De muziek blijft wat funky. Pas bij het derde nummer Vote For Me klinken er skaklanken op een bedje van stevige bas en heldere piano, omlijst met het betere blaaswerk. Inhoudelijk beschrijft het nummer het verloren vertrouwen in de politiek.

De tweede cover betreft in principe eigen werk. The Lunatics is oorspronkelijk van The Fun Boy Three, de band van onder andere Terry Hall en Lynval Golding, opgericht na het vertrek uit The Specials in 1981. De tekst blijkt vijfendertig jaar na dato nog immer een passende beschrijving van politieke wereldleiders. The Life And Times (Of A Man Called Depression) heeft een stuwende baslijn, spoken words en een terugkerend riedeltje dat onmiddellijk doet denken aan Riders In The Storm van The Doors. Het tiental nieuwe nummers wordt afgesloten met We Sell Hope, een rustige reggaebeat, gelardeerd met vibrafoon en blazers. Uplifting en tegelijk wat donker, qua sfeer doet het denken aan Ghost Town.

Muzikaal zit Encore goed in elkaar, The Specials’ sound is onmiddellijk herkenbaar en toch nieuw. Er worden uitstapjes richting funk en rock gemaakt die prima uitvallen. Feestelijk is de muziek bij tijd en wijlen nog steeds, de wat rustigere beschouwende klanken hebben echter de overhand. Tekstueel heeft de band nog niets aan belang ingeboet. Politiek en muziek is vaak een wat ongelukkig koppel, maar op Encore past het perfect bij elkaar. Van grote maatschappelijke thema’s als racisme en de kloof tussen burger en de politiek tot meer introspectieve beschouwingen over depressies; het album treft de zeitgeist in haar ziel. Ouderwets feesten kan vervolgens als het live gedeelte aanbreekt. Dr Martens aan de voeten, pork pie hoedje op en gaan!