De meeste vaderlandse artiesten vieren hun albumrelease met een releaseshow en tour door Nederland. Bij The Vices is dat net even anders. Terwijl Before It Might Be Gone in de schappen komt te liggen, bereidt het kwartet zich voor op een rondgang langs een handvol Amerikaanse concertzalen. Pas daarna volgt een rondgang in eigen huis. Het zegt eigenlijk alles wat je moet weten over de klasse die de band ook weer op plaat nummer drie laat horen.
Op zijn voorgangers Looking For Faces en Unkown Affairs gaf The Vices vooral zijn mening over de buitenwereld. Before It Might Be Gone is meer de plaat van persoonlijke onderwerpen en zelfreflectie. Dat gaat gepaard met over het geheel genomen ingetogenere nummers. Alsof de Groningers twee albums lang vooral lekker energiek om zich heen hebben geslagen en zich nu thuis op de bank afvragen, wat hun eigen rol in het geheel precies is. Dat wil niet zeggen dat de (indie)rock is verdwenen. Zeker niet, maar de accenten liggen anders. Het ongebreidelde is afgeroomd, de finesse gegroeid.
Daarin bepaalt de openingstrack ontzettend de toon. De vorige platen knalden uit de startblokken met de korte en knetterende songs Looking For Faces en Strange Again. Opener Before It Might Be Gone daarentegen is een trager opgebouwd werk van krap vijf minuten. Het gitaarwerk van zanger Floris van Luijtelaar heeft niet vanaf het begin de prioriteit, maar wanneer het komt, blijkt het weer een gigantische X-factor te zijn. Wat een niet te versmaden solo zit er toch weer in verpakt.
Het is een manier waarop meer van de nummers in elkaar gedraaid zijn op Before It Might Be Gone. Het geldt bijvoorbeeld ook voor How Does It Feel, Only For A While en Hope You Know. De laatste minuut van Hope You Know is waarschijnlijk de fijnste van heel het album. Was de solo in de titeltrack al niet te versmaden, dan is dit een pure massage voor je oor. Bij vlagen rammelt The Vices nog ouderwets – kan je dat zeggen na amper vijf jaar? – met Gold en Wrong Ones. Shaking Shoulder begint wat minder vurig dan dat duo, maar kent een behoorlijk wild einde.
Dan is er ook Still Not Might Like It, dat in eerste instantie de vibes heeft van een liedje voor het slapen gaan. Gaandeweg evolueert de track mede naar een veel vollere sound door de samenzang, die er lijkt te zijn met een koortje. Een andere vreemde eend in de bijt is Guess We’re All The Same. Dat komt vooral doordat het nu een keer zeer nadrukkelijk drummer Mathijs Louwsma is die met de scepter zwaait en de feel bepaalt. Niet dat de drums anders niet prominent meedoen, zoals op bijvoorbeeld How Does It Feel. Maar dit is net even meer in your face.
Zo vindt The Vices met tal van verschillende smaken een verfijnde balans op Before It Might Be Gone. Niet meer dan logisch dus dat de Amerikaanse fijnproevers hier ook van willen genieten.
Before It Might Be Gone verschijnt op 7 februari.