Het nieuwste en potentieel laatste album van The Weeknd, getiteld Hurry Up Tomorrow, is het anderhalf uur durend slotstuk van een drieluik dat in 2020 begon met After Hours. Op After Hours worden thema’s als duisternis, fouten, schuldgevoel en verlies verkend. Het doet denken aan de “zondige mens” of de periode van dwaling zoals die te lezen is in de Bijbel. Het in 2022 verschenen Dawn FM vormt de liminele fase. Door Dawn FM als een radioshow te produceren, creëerde The Weeknd een luisterervaring die voelt als een tussenstation tussen leven en dood, spijt en verlossing, verleden en toekomst. Het drieluik wordt nu vervolmaakt met Hurry Up Tomorrow.
De eerste single die hiervan werd vrijgegeven halverwege september vorig jaar, Dancing In The Flames, blijkt bij het screenen van de tracktitels blijkt helemaal niet op het album te staan. Toch vervult Dancing In The Flames een belangrijke rol met een duale boodschap. De ene is die van de zelfdestructie of – om in Bijbelse analogie te blijven: de hel. De andere is die van vuur als transformerend en zuiverend element: in de Bijbel benoemd als de wedergeboorte en wederopstanding. Het roept de vraag op: gaat The Weeknd ten onder of vindt hij juist verlossing in de vlammen? Het antwoord – voor zover je van een antwoord kunt spreken – op die vraag ligt als een onzichtbare sluier gedrapeerd over alle tweeëntwintig tracks die Hurry Up Tomorrow rijk is.
Zoals op openingstrack Wake Me Up. Na twee minuten van gewichtige (kerk)orgels en onheilspellende bijklanken die de stem van The Weeknd iets engelachtigs geven, stappen we vol de jaren tachtig in met een beat en basgitaar die erg leunen op Thriller van Michael Jackson. Abel Tesfaye (echte naam van The Weeknd) zingt over een leven waarin hij wordt opgeslokt door demonen en illusies. De herhaalde oproep ‘Wake me up’ doet een worsteling met realiteit en bewustzijn vermoeden, alsof hij vastzit in een nachtmerrie waaruit hij niet kan ontsnappen.
Wake Me Up vloeit naadloos over in het veel eigentijdser klinkende Cry For Me, een lied over verlies van een geliefde en een steeds dieper afzinken in een gevoel van eenzaamheid. Leeggezogen door roem en succes lijkt Tesfaye tot de slotsom te komen een leven te hebben opgebouwd dat hem uiteindelijk kapot maakt. Wat opvalt is dat de individuele tracks een zogenaamde ‘continuous mix’ vormen, waarbij (bijna) alle nummers in elkaar doorlopen. Deze structuur lijkt te willen zeggen dat Hurry Up Tomorrow als één grote reis beschouwd moet worden, zonder onderbrekingen.
En die reis lijkt toe te werken naar één specifiek lied: The Abyss. Hierin is een diep existentiële strijd te horen. ‘I’d rather leave somewhat of a legacy’ suggereert het afscheid van The Weeknd, maar een mogelijk vervolg als Abel Tesfaye. Hoewel een regel als ‘Now I see you on the other side’ tegelijkertijd een zwaarwichtige doodsmetafoor herbergt die ook anders gehoord kan worden. De herhaalde oproep ‘Mama, I’ll pray’ volgt na een bijdrage van Lana Del Rey die de stem en reactie van zijn moeder op dit alles lijkt te vertolken. The Abyss markeert dus een cruciaal punt op het album: geen triomfantelijke verlossing, geen wedergeboorte, eerder een pijnlijk en onvermijdelijk loslaten. Maar van wat en wie, dat blijft de vraag.
Ook het beklemmende en aangrijpende slotlied Hurry Up Tomorrow geeft geen eenduidig antwoord. Diepe betuigingen van spijt en teleurstelling in alles, maar bovenal in zichzelf, voelen uiterst ongemakkelijk: ‘With my mother trying to save every ounce of my innocence/I failed her life, I failed myself, I’m sorry/Mama, I’m sorry.’ Als de laatste synth-klanken langzaam doven is het enige wat resteert het aangrijpende geluid van de wind.
In elk van de tweeëntwintig liedjes op Hurry Up Tomorrow zijn in woord en geluid verwijzingen naar een sterk gevoel van desoriëntatie en existentiële angst te beluisteren. Bijvoorbeeld over het verlies van zijn stem tijdens een concert in Los Angeles. Maar ook worden er stevige sneren uitgedeeld aan critici: ‘No one thought I’d make it past twenty-four/And when the curtains call, I hope you mourn/And if you don’t, I hopе you enjoy the fuckin’ show.’ Enige verbittering en rancune zijn The Weeknd niet vreemd en klinken als rechtvaardigende bestaansmotieven. Maar Hurry Up Tomorrow is veel, heel veel. En tegen het einde bijna te veel. Een pop-opera die voelt alsof The Weeknd te biecht gaat bij zijn fans en niet zozeer eindigt met verlossing, maar eerder met loslaten — van zichzelf, van zijn persona, en misschien van het leven zelf. Het blijft in het midden of Tesfaye werkelijk hoopt op een nieuw begin, of dat hij accepteert dat dit het einde is. Deze vertwijfeling maakt van Hurry Up Tomorrow een aangrijpend en somber slot van het drieluik. Waar After Hours de zonde representeerde en Dawn FM de reflectie, zou Hurry Up Tomorrow vanuit een christelijk narratief de verlossing moeten zijn. Misschien is het dat ook wel. De tijd zal het leren. Net als de betekenis van dit album, want het lijkt iets veel groters te huisvesten dan nu op de dag waarop het album uitkomt kan worden overzien.