Waar gitarist Pete Townshend in 2017 nog dacht dat The Who verleden tijd was en geen nieuwe muziek meer zou uitbrengen, is hun twaalfde studioalbum van de rockband nu toch echt een feit. Al een aantal singles zijn eerder dit jaar uitgebracht. Ball And Chain, All This Music Must Fade en I Don’t Want To Get Wise waren een voorproefje van wat ons te wachten staat op Who.
Een aantal nummers van het album zijn rustig in verhouding met eerder werk. Zo is I’ll Be Back bijna een ballade. Maar dan met een mondharmonica erin. Misschien niet het meest voor de hand liggende instrument voor I’ll Be Back, maar toch werkt het wel voor dit lied. Helaas is dit ook het enige dat werkt, want verder is het niet zoveel aan. Ook Danny And My Ponies heeft een wat aparter instrument erin verwerkt zitten, namelijk de viool. Naast de akoestische tokkel op de gitaar geeft het haast een country-gevoel. Je merkt dat het schrijven van trage nummers The Who duidelijk minder ligt.
Voor fans die The Who vooral waarderen voor wat snellere gitaren, is er Rockin’ In Rage. Hierin is ook de viool tijdens een kort intermezzo terug te vinden. Dit haalt de snelheid weg, waardoor het beter geweest was om de viool eruit te laten. De viool blijft op de rest van het album irritant vaak terugkomen. In All This Music Must Fade wordt er ‘I know you’re gonna hate this song’ gezongen. Dat is inderdaad waar. Het lied gaat alle kanten op met wat ruigere gitaarakkoorden en dan uit het niets weer een rustig stuk. De poging tot een gitaarsolo wordt overstemd door keiharde akkoorden. Het meest irritante is dat er niet één keer ‘All this music must fade’ gezongen wordt, maar gek genoeg alleen maar ‘All this music will fade’ klinkt. Het is af te vragen waar de titel van het lied dan op slaat.
In Hero Ground Zero en Nothing To Prove komt de viool dit keer wel succesvol terug. Dit instrument brengt net wat meer sfeer. Hierdoor gaat wel een beetje het typische geluid van The Who verloren. Natuurlijk heb je liever dat de band een andere richting op gaat dan dat ze compleet stoppen, maar iets meer kill your darlings in het gebruik van de viool was geen overbodige luxe geweest, want langzaam wordt het overkill.
Het enige nummer met het echte authentieke The Who-geluid is Ball And Chain. Dit is dan ook een heropname is van een ouder nummer van Townshend. Guantanamo, zoals de versie van Townshend heette, was destijds al steengoed. Maar met zang van Roger Daltrey, gaat het niveau van het nummer nog een stuk omhoog. Toch voelt het een beetje gek dat het beste lied van het album technisch gezien niet nieuw is.
Al met al zijn de pogingen om een totaal ander album te maken wel gelukt. Who is namelijk heel verschillend van vroeger werk. Het album gaat echter ontzettend snel vervelen. Er staan een aantal goede nummers op die je aandacht erbij houden, zoals Hero Ground Zero en Ball And Chain. De rest is allemaal te langzaam om interessant te blijven. De poging tot het maken van een tof album is teniet gedaan door een overdaad aan synthesizers, onnodige violen en trage ballades. Het is af te vragen waar de rock in dit rockalbum te vinden is.
