Als er iemand het predicaat ideale schoonzoon verdient, is het Tom Odell. De Brit, die er uitziet als een model dat toevallig ook een prima potje piano kan spelen, is al jaren een gevestigde waarde. Na zijn doorbraak hit, de stiekem prachtige tearjerker Another Love, kwam hij nog maar twee jaar geleden met zijn tweede album, het goed ontvangen Wrong Crowd. Dat album borduurde vlotjes voort op zijn debuut, Long Way Down, met als formule: hartbrekende liedjes over stukgelopen relaties. En nu is er dus de derde langspeler, Jubilee Road.
Wie benieuwd is of op album drie er wat vooruitgang in Odell’s liefdesleven is, is er aan voor de moeite. Bij de vooruitgestuurde single If You Wanna Love Somebody wordt meteen duidelijk dat Odell nog steeds gebukt gaat onder verlies en kapot gelopen relaties. Luister bijvoorbeeld ook maar naar het droevige Son Of A Only Child en de wel erg gezapige opener en tevens titeltrack Jubilee Road. Bij die laatste hoor je trouwens wel heel erg de – nog levende – geest van Elton John. Eentje die nog vaker tijdens het album zal rondspoken. Weg is de indiesound die Odell’s debuut nog kleurde en ergens is het jammer. Jubilee Road is afgelikt van begin tot eind.
Hoewel het gehele album productie technisch nagenoeg (te) perfect in elkaar steekt, valt het soms wel erg zwaar. Bij elk nummer lijkt het alsof Tom Odell nog een trapje hoger wil gaan op de dramatiek ladder. Luister bijvoorbeeld naar het, met mooie saxgeluiden geladen – de titel verklapt alles – You’re Gonna Break My Heart. Ook Don’t Belong In Hollywood is een zware dobber. ‘I should’ve loved you when I could / Oh, we’re hopelessly misunderstood’, zingt Odell, wiens stem de lading nog extra donker maakt, ondanks de zo mooie melodieën die hij op zijn piano serveert. Je gaat je na het de laatste tonen van Jubilee Road afvragen of Tom Odell soms niet moe van zichzelf wordt. Wie kan immers zoveel droefenis aan? Hoe mooi hij het veelal ook kan brengen, een klein beetje zon had Jubilee Road best kunnen gebruiken.
We zijn nu drie albums ver en opnieuw levert Tom Odell een erg degelijk album af. Maar daar blijf het dan ook echt bij. Wie vernieuwing zocht of zoekt in Odell’s muziek heeft dikke pech. De Brit borduurt ‘vrolijk’ verder op zijn bewezen succesformule, en dat is zijn goed recht. Je verwacht over een jaar of twee dan ook weer exact hetzelfde van Odell; een album vol met mooie liedjes over gebroken harten.
