Vaak kan de naam van een band al veel zeggen over de muziek. Rage Against The Machine is vaak boos tegen de systemen die er zijn. Black Sabbath was niet bang voor wat duistere thema’s. Electric Light Orchestra, je raadt het al: orkestrale muziek met elektronische invloeden. Met die kennis kan je verwachten dat Tropical Fuck Storm geen easy-listening smooth jazz is. De Australiërs maken ruwe maar kunstzinnige noise-rock die gemaakt is voor luidsprekers die te hard staan en is absoluut niet bang om een politiek statement te maken. De afsplitsing van The Drones maakt in eigen land al voorzichtig furore. Het vorige album Deep States was een top 10 in de Australische lijsten. Na drie albums in vier jaar, was het de afgelopen vier jaar stil. Fairyland Codex is nu een feit en is niet alleen de wervelwind die de naam van het kwartet belooft.
De eerste indruk van de plaat is dat het duidelijk is dat de bandleden van Tropical Fuck Storm veel omgaan met de mastodonten van de huidige Australische rockscene, King Gizzard & The Lizard Wizard. De twee groepen hebben samen een EP uitgebracht in 2022 en de inspiratie is blijven hangen. Muzikaal zijn de tracks op Fairyland Codex complex. Lastige maatsoorten, microtonale noten (noten die tussen de noten die in de Europese muziek gebruikelijk zijn vallen) en ongebruikelijke instrumenten. Hierdoor zijn veel nummers een beetje eng met een bijna apocalyptische sfeer. Toch is de plaat ook dansbaar en vaak gezongen met een hoorbare glimlach.
De plaat opent sterk. Irukandji Syndrome klinkt als een beschrijving van een nachtmerrie en de muziek sluit daar goed bij aan. Goon Show begint als een antikapitalistisch strijdlied à la Uprising van Muse, maar wordt steeds verder uit elkaar gerukt tot het uitmondt in een kakofonie.
Ook langzamere nummers als Stepping on a Rake en Teeth Marché komen binnen, maar zijn wat te lang en repetitief. Zo rond het midden van het album stagneert het wat. Het titelnummer bijvoorbeeld, is te traag. Een langzame opbouw concludeert in een niet heel spannende climax, gevolgd met nog twee minuten aan weer langzame muziek.
Na deze tragere trilogie waar de band de aandacht kan kwijtraken trekken ze alles tevoorschijn voor de tweede, sterkere, deel van het album. Bloodsport heeft een heerlijk smerige baslijn. Op de tweede helft krijgen de vrouwelijke stemmen meer de overhand, wat goed past bij de stijl van deze plaat. Bovendien vervelen de langzamere nummers als Joe Meek Will Inherit The Earth minder op deze helft van de plaat. Het hoogtepunt van de plaat is Dunnig Krugers Loser Cruiser. Een goede riff, strakke drumpartij en multi-interpreteerbare teksten die toch binnen komen: ‘I feel good for no bad reason/I feel bad for no good reason/Time is an illusion, let’s go get lunch.’
Fairyland Codex is zeker geen simpel album. Tropical Fuck Storm weet op veel nummers te verrassen en is heel sterk in lastige ruwe muziek die je toch een beetje mee laat bewegen. De muziek en teksten sluiten precies aan bij de huidige staat van de wereld en dat heeft de band zelf goed door. De nummers waar de aandacht van de luisteraar wat verslapt zorgen ook voor momenten van rust. Deze rustmomenten zijn soms wat te lang, maar in het oog van de storm gaat de wind meestal ook liggen.
Op 5 september staat Tropical Fuck Storm op Misty Fields in Asten.
