Het beeld van punkmuziek is voor veel mensen onveranderd gebleven sinds de jaren van Sex Pistols en Ramones. Om historiek.nl maar even te citeren: ‘Kenmerkend voor punkmuziek zijn de gitaren, simpele akkoordenschema’s en harde drums.’ Iedereen moet het kunnen maken, dus technisch begaafd hoef je niet te zijn. Dat dat beeld al lang niet meer klopt, bewijst Turnstile als levend voorbeeld. De band uit Baltimore begon op hun eerste twee albums als echte ruige hardcore-punkgroep. Op hun derde album Glow On ging Turnstile opeens voor een meer gepolijst geluid. Duidelijkere structuren en tegelijkertijd meer complexe muzikale keuzes dan wat we van punk gewend zijn. Op die lijn gaat de groep door op NEVER ENOUGH. Nog wat verder van de punk en richting andere genres.
Het titelnummer NEVER ENOUGH schept als albumopening meteen duidelijke verwachtingen. De opening is steengoede elektronische dreampop. Daarna gaan we over naar harde gitaren die later weer terug plaats maken voor dromerige synth-geluiden. Het volgende nummer, SOLE, komt dan weer in de buurt van klassieke punk als Black Flag met soms Metallica-achtige riffjes. Zo klinkt het grootste deel van NEVER ENOUGH: afwisselingen van punk en hardrock naar elektronische soundscapes. Op nummers als LIGHT DESIGN, DULL, en LOOK OUT FOR ME, de hoogtepunten van het album, werkt dat effect fantastisch.
De band kijkt ook verder dan alleen elektronica als het gaat om invloeden van buitenaf. DREAMING begint met blazers en verandert in een ska-punk-track. I CARE lijkt beïnvloed door nummer van The Cure als Boys Don’t Cry. SUNSHOWER heeft een outro van new-age fluitmuziek. Zo uitgeschreven lijkt de plaat een eclectisch bij elkaar geraapt zooitje. Dat is alleen absoluut niet het geval. De combinaties werken goed en de liedjes gaan mooi in elkaar over, waardoor NEVER ENOUGH een samenhangend geheel is. De technische kunsten van de bandleden helpen ook een hoop met het echt een album te maken – en geen verzameling aan nummers.
Helaas werken de trucjes van Turnstile op termijn wel uit. Op de tweede helft begint het album langzaam te vervelen. Vooral bij de twee laatste nummers, TIME IS HAPPENING en MAGIC MAN, kan de band de luisteraar kwijt raken. De combinatie van punk met andere genres is redelijk uitgespeeld voor deze plaat op dat punt. Daardoor voelen de Weezer-achtige melodie op TIME IS HAPPENING en de dromerige synths van MAGIC MAN meer als een trucje. Niet het baanbrekende omvormen van punk waar Turnstile mee is doorgebroken. Het album is een stuk langer dan de vorige, maar had enigszins ingekort kunnen worden.
Het album is over het algemeen een heel stuk toegankelijker dan het vorige werk van de band. Veel nummers kan je voor je oma aanzetten en ze zou er niet van schrikken. En de toegankelijkheid zal de band helpen aan nieuwe fans en hopelijk een goede mainstream doorbraak. De band staat op het hoofdpodium op festivals in heel Europa, kreeg een shoutout van Charli XCX en heeft zelfs opgetreden bij de talkshow van Jimmy Fallon. Dat zien we punkbands niet snel doen.
Het succes is de band absoluut gegund, ook hebben de muzikanten wat van de ruighuid af moeten schaven. NEVER ENOUGH een hardcore-punk album noemen is als een tosti met ketchup een pizza noemen. De ingrediënten zijn er in principe en het smaakt fantastisch, maar het is niet wat je hebt besteld. De kwaliteit van het album ligt echt hoog en de band kan er de wereld mee veroveren, maar voor fans van het oude werk kan het toch echt de harde rand missen. NEVER ENOUGH voelt als een overgangsfase, maar als dit de overgang is wordt het eindproduct pas echt fantastisch.
Ook in Nederland is Turnstile te vinden, eind deze maand sluiten ze Jera On Air af.
