Twenty One Pilots – Trench

Waardering

7

8

8

Twenty One Pilots, de band die zo goed onze eigen gevoelens in aantrekkelijke muziek weet uit te drukken. Sinds Blurry Face uit 2015 zijn we met z’n allen heel benieuwd wat de band nog meer in petto heeft. Het derde studioalbum Trench bewandelt uiteindelijk een donkerder, agressiever pad dan zijn voorgangers.

Twenty One Pilots heeft in de afgelopen jaren een grote schare volgers gekregen door hun diepgaande teksten die vooral jongeren in het hart raken. Daarnaast wordt er gebruik gemaakt van verschillende genres binnen het popstramien. De band heeft altijd een gevoelige snaar weten te raken en is in principe de Panic! At The Disco, Fall Out Boy en My Chemical Romance van onze tijd.

Jumpsuit is de eerste single en meteen ook de opener van deze plaat: het lied begint met een lage baslijn die meteen een ruigere, meer rockachtige richting teweegbrengt. Deze dynamische track laat meteen een nieuwe kant zien, maar laat ook zien dat de oude elementen niet verdwenen zijn met verschillende instrumentale shifts, pianobreaks en schreeuwende lyrics. My Blood, nog een single, begint langzaam met melodische teksten die zingen: “I’ll Go With You”, die vervolgens beantwoord worden door een lekkere, funk-achtige baseline. Neon Gravestones barst eruit als een van de mooiste liedjes op het album, een nummer dat een hand uitreikt aan mensen die het momenteel moeilijk hebben en hen vertelt dat het leven het waard is. Bandito is ook een mooi, rustig synthnummer waarop steeds meer lagen over elkaar heen wordt gezet. Tyler Joseph laat zijn beste vocals horen op dit nummer, van lage bastonen tot hoge falsetto’s.

Naast de meesterlijke nummers zijn er ook een paar downers te vinden op het album. Chlorine klinkt als alle andere rappopliedjes van vandaag, Smithereens is niet echt opmerkelijk met zijn simpele percussiebeats en melodie en Morph en Legend zijn simpelweg nummers die er niet uitblinken, wat wij hierbij filler-nummers gaan noemen: nummers die niet echt noemenswaardig zijn, maar ook niet per se slecht zijn. Zij vullen het album aan en maken het meer een geheel.

Twenty One Pilots is een verhalenverteller. In het voorgaande album zong Joseph over zijn angst en depressie en hoe dat met faam gepaard gaat, dingen dat hij persoonlijk ervaart. Maar voor het eerst vertelt hij met Trench een ander verhaal, het verhaal van Nico en Clancy. Er wordt niet over één topic gezongen, maar over meerdere. Angst, zelfvertrouwen, verwachting en therapie. En waar blijft onze drummer Josh dan? Hij maakt gebruik van steeds meer gecompliceerdere percussies en beats wat een bepaalde nieuwsgierigheid met zich meebrengt, want hoe kan hij in godsnaam deze liedjes live spelen? In maart komt de band in Amsterdam spelen, dus dan kunnen we het zien.

Het is een samenhangende plaat met meer artistieke trekjes dan voorgaande platen en heeft een overweldigend atmosferische sfeer. Twenty One Pilots betreedt een duister, agressief pad, maar ook een pad met veel meer hoop. Dit album mist wel de enorme populaire singles als Stressed Out en Ride, maar maakt het goed met artistieke integriteit.