$uicideboys$ geldt al jaren als een van de grimmigste acts binnen de hiphopscene. Het rapduo uit New Orleans staat bekend om hun bijna demonische stemmen en duistere beats die op menig festival enorme moshpits veroorzaken. Tot nu toe zijn het vooral de singles als Paris en Kill Yourself (Part III) die indruk maakten, maar een succesvol album lukte nog niet. .
Één van de grootste redenen hiervan in dat $uicideboy$ het tempo wat omlaag gooit en hun stemmen hierdoor beter te horen zijn dan ooit. Degenetation in the Key of A Minor begint zoals het duo meestal klinkt. De demonische echo’s klinken onheilspellend over de harde drums en hadden zo uit een horrorfilm kunnen komen. Het refrein klinkt bijna als een spreekkoor en zal vooral goed werken op publiek. Ook op If Self-Destruction was an Olympic Event, I’d be Tonya Harding zijn de drums weer oorverdovend en rapt het duo op zijn kenmerkende manier over moord en geweld.
Het is Life Is But a Stream~ dat het kantelpunt van het album is. De drums zijn nog aanwezig, maar vormen niet meer de grootste basis van de beat. $uicideboy$ klinkt plots melodieus en zelfs de zang is van hoog niveau. 5 Grand at 8 to 1 heeft bijna een jazzbeat en lijkt het volgende bewijs dat het duo meer in huis heeft dan ze de afgelopen jaren hebben laten zien. Het is echter de vraag of deze muziek met plezier is gemaakt of vooral even een tussendoortje is om dit aan te tonen. Op WE ENVY NOTHING IN THE WORLD. keren de keiharde drums en bass weer terug alsof ze nooit zijn weggeweest.
Nummers als Bleach en New Profile Pic lijken weer op de automatische piloot te zijn gemaakt en zijn vooral inwisselbare tracks die op een van de velen projecten van het duo hadden kunnen staan. Het is Forget It waar het duo weer weet te boeien. Het is geen nummer dat per se de hitlijsten gaat halen, maar $uicideboy$ etaleert wederom een geluid dat het niet eerder heeft laten horen. Met autotunezang doen ze een poging om op eigen wijze een ballad op de mat te leggen, die vooral klinkt als een mix tussen het werk van Trippie Redd en Lil Peep.
Materialism as a Means to an End is de track die vooral diehard fans kan bekoren. Het duo klinkt duisterder dan ooit en de bijna heksachtige stem op de achtergrond werkt betoverend. Moordlustige teksten als ‘K-I, double-L-E-R / So many bodies, made a hobby at the ER’ zijn het duo niet vreemd en zullen ervoor zorgen dat ze hun cultstatus zullen behouden. Toch lijkt het tijd dat $uicideboy$ deze reputatie gaat ontgroeien. Long Term Effects Of SUFFERING toont glimpen van enorme potentie, die meteen worden afgeremd door comfort.
