Het is nog niet lang geleden dat Walter Trout de dood met grote stappen op zich af zag komen. Toen in 2014 zijn leverfalen zich uitbreidde tot een kritieke toestand, was hij zeker van zijn einde. En dat ook nog in het 25ste jaar van de solocarrière van de blueslegende, waar fans en vrienden al jaren naar uitkeken. Het jaar leek een zwart randje te krijgen, maar dankzij benefietconcerten door zijn bluesvrienden werd op tijd genoeg geld opgehaald voor een levertransplantatie.
En zo zijn we drie jaar later en brengt Trout zijn zeventiende soloplaat aan de man. En dat doet hij niet alleen, in tegenstelling tot het introverte en reflectieve Battle Scars uit 2015. Het is alsof hij nu zijn vrienden heeft willen bedanken voor hun steun. Elk van de veertien nummers is een collaboratie met blues legends of old, maar ook zijn zoon heeft een plekje weten te veroveren. En dat is een hele eer, want namen als John Mayal, Joe Bonamassa, Edgar Winter, Joe Louis Walker en ga zo maar door behoren tot de top van de blueswereld. Vlaggenschip Walter Trout geeft ze op We’re All in This Together allemaal een plekje.
Zoals te verwachten was van Trout knallen de snerpende gitaarsolo’s je om de oren zodra de eerste tonen worden ingezet. En dan is het duidelijk: dit wordt een album vol bluesgeweld, met liedjes over frustrerende liefdes (‘I’m gonna make love to another woman / ‘cause you made love to another man / I’m gonna be colder than the other side of the pillow / ‘cause that’s the way I am’) en donkere levensdagen waarin het allemaal te veel lijkt te worden. Ook de bluesstructuren worden vrijwel niet losgelaten. Dat klinkt heel voorspelbaar, en dat is het ook wel, maar staat totaal niet in de weg om hier heel erg van te kunnen genieten. De nummers hebben stuk voor stuk een enorme kwaliteit.
Zo zijn The Sky is Crying en We’re All in This Together nummers waarop de luchtgitaar heel goed bespeeld kan worden en de adrenaline door het lichaam giert. Het is echter het materiaal waarop even van de standaard gitaarformule wordt afgeweken dat extra naar voren treedt. The Other Side of the Pillow en Blues for Jimmy T worden gekenmerkt door sterk mondharmonica-spel van Charlie Musselwhite en de al genoemde Mayal, en bij She Steals My Heart Away wordt de saxofoon erbij gehaald. Het zijn die momenten van afwisseling die het album wel nodig heeft, want de bijna 70 minuten aan blues is een lange zit, ook bij Walter Trout en kompanen. En dan blijft toch de gedachte hangen of het misschien niet beter was er een nummer of twee af te halen. Maar ja, welke dan?
Het is hem snel vergeven, omdat duidelijk hoorbaar is dat Trout het gewoon heel erg naar zijn zin heeft met al die vrienden. En hoewel hij voor de geschiedenis altijd een Bluesbreaker zal blijven, bewijst Walter Trout hier opnieuw dat hij het met zijn solocarrière ook prima af kan. De energie spat er nog altijd vanaf. En dat met een boodschap aan de samenleving! We’re all this together: let’s make blues, not war.
