Muziekjaar 2024 was onmiskenbaar het jaar van de grote getallen. Neem Taylor Swift bijvoorbeeld. Haar Eras-tour genereerde het onvoorstelbare bedrag van meer dan tweemiljard euro aan ticketverkopen. Daarmee is het de meest winstgevende tour aller tijden. Opvallend was ook de grote hoeveelheid Nederlandstalige hitnoteringen in de top 40. Onder anderen Roxy Dekker, Yves Berendse en Joost behaalden in 2024 de nummer-1 positie. Die laatstgenoemde blonk overigens ook uit in het afwezig zijn van grote getallen. Als gevolg van de diskwalificatie van Joost bij het Eurovisiesongfestival bleef Nederland geheel puntloos. Een ander opvallend getal kwam van Spotify. In 2024 bracht dit streamingsplatform naar buiten dat Drake als eerste artiest de grens van honderdmiljard streams heeft bereikt. Ter illustratie: als één persoon dit in zijn of haar eentje zou gaan beluisteren, dan zou diegene ruim 570.000 jaar bezig zijn! Tot slot wisten de redacteuren van Nieuweplaat in 2024 een recordaantal boeiende en onderhoudende artikelen te produceren. Een aantal van die redacteuren geeft hun visie op muziekjaar 2024. Vandaag is dat Martijn Vermeulen.
Mijn ontdekking
Halverwege november was ik een artikel aan het schrijven over Deep Purple-bassist Roger Glover. Als gevolg van een typefout kwam ik op Spotify terecht bij ene Clover County. Mijn oog bleef hangen bij de hoes van haar meest recente ep Portch Lights. De kleuren van de herfst die daarop te zien zijn maakten met nieuwsgierig. En – eerlijk is eerlijk – de geportretteerde persoon op de hoes deed dat ook. Twee goede redenen om deze ep eens te beluisteren dus. Het eerste lied deed niet veel, maar bij de eerste klanken van track twee, Glass Coke Bottle, was ik verkocht. Karamelzoete dream-folk in de sfeer van Paper Kites, gezongen met het timbre van Norah Jones en de country-snik van Ilse DeLange. Muziek waaraan je je kunt opwarmen zonder dat er een verwarming of openhaard nodig is. Clover County, onthoud die naam!
Mijn tegenvaller
Als kind van de jaren zeventig ben ik opgegroeid tussen de lp’s van The Beatles, John Denver en Don McLean. Toen van laatstgenoemde vorig jaar een nieuw album verscheen kon ik enig jeugdig enthousiasme van vroeger dan ook niet onderdrukken. Maar van dat enthousiasme was al vrij snel vrij weinig meer over, want zijn nieuwste album American Boys bleek een gedrocht van een plaat te zijn geworden. “Wat opvalt, na twee liedjes al, is het complete gebrek aan inspiratie en energie bij de sessiemuzikanten waarmee McLean dit album opgenomen heeft. Het straalt helemaal niets positiefs uit” schreef ik in de recensie over dit album. Achteraf bezien en beluisterd ben ik nog veel te mild geweest…
Mijn muziekmoment
1 juli 2024. Samen met jeugdvriend Bas van Teylingen beleef ik – zittend op de meest van het podium verwijderde stoelen die je in de Ziggo Dome maar kunt vinden – ons weerzien met Lenny Kravitz. Hoe anders verliep onze eerste ontmoeting met deze Amerikaanse rocklegende. Begin oktober 1989 gaf Kravitz zijn eerste optreden in Nederland voor opnames van het muziekprogramma Countdown. Wij bezochten regelmatig deze opnames. Zo ook op de avond dat Kravitz Let Love Rule voor het eerst op Europese bodem speelde. Hij maakte een verpletterende indruk op ons. Na afloop van de opnames snelden we ons naar de achteruitgang van de opnamestudio in Bussum waar tot onze verbazing niemand stond. Alleen de tourbus met chauffeur. Het duurde niet lang voordat Kravitz naar buiten kwam en rustig de tijd nam om ons te woord te staan. In ons steenkolen-middelbare-school-Engels hebben we een tijd staan praten en na het zetten van zijn handtekening nam hij zíjn bus, verder Europa in. En wij de onze bus, terug Almere in.
Deze herinnering is bijna vijfendertig jaar later, bovenin de Ziggo Dome nog springlevend. Kravitz trouwens ook, want de voorbije jaren sinds die ontmoeting lijken geen vat op de man te hebben. Wat een energie, wat een strot, wat een legende!
Mijn album
Halverwege juli verscheen het debuutalbum van de Engelse indierock-band China Bears. Participation Trophy zorgde bij mij direct voor een geweldige – en bij kans overweldigende – luisterervaring die schakelt tussen energiek opbeurend, anthemisch overweldigend en je melancholisch begrepen voelen. De Engelse recensent Stuart Evans drukte zijn enthousiasme in soortgelijke bewoordingen uit: ‘Wat betreft debuutalbums is deze plaat perfect. Ik hoop dat het China Bears’ eigen Definitely Maybe, hun Parachutes, hun Silent Alarm wordt. Het verdient alle liefde ter wereld.’
De komende jaren zal er ongetwijfeld meer aandacht en waardering voor deze band gaan komen. Dus als je op korte termijn de kans krijgt om China Bears live te zien optreden, laat deze dan niet schieten, want nu zijn tickets nog betaalbaar. Zo zijn er bijvoorbeeld nog kaarten beschikbaar voor hun optreden in Manchester in april. Tickets kosten 14 euro per stuk. Kom daar nog maar eens om!
Mijn top 20
Dit zijn mijn twintig beste songs van 2024.
Hier kijk ik naar uit
Van de vele albums die ook dit jaar weer zullen uitkomen, zijn er twee die ik eruit wil lichten. De eerste is People Watching van Sam Fender. Deze Britse ‘working class hero’ maakt uitstekende maatschappijkritische rockmuziek die in Nederland nog wat onderbelicht blijft. People Watching verschijnt op 21 februari. De tweede, de Belgisch-Egyptische zanger Tamino, is al helemaal een zeldzaamheid op de Nederlandse radio. Onterecht, want de sfeervolle indiefolk met Oosterse invloeden is in combinatie met zijn prachtige stemgeluid uiterst aantrekkelijk. Zijn nieuwe album Every Dawn’s a Mountain verschijnt 21 maart.
Binnenkort zal de biopic A Complete Unknown met in de hoofdrol Timothée Chalamet in première gaan. Deze film over de vroege jaren in de carrière van Bob Dylan is volgens filmcritici een ‘biografilm’ die past in het rijtje Freddie Mercury, Amy Whinehouse en Elton John.
En tot slot, de vraag der muziekvragen: Komt Oasis is 2025 met een nieuw album? Een biografilm zou trouwens ook niet misstaan.
