James Veck-Gilodo (frontman & gitarist), gevolgd door zijn broer Matthew (leadgitarist) komt de backstageruimte van de Patronaat binnen gewandeld, duidelijk nog moe van een zware nacht in Parijs. Waar de heren in het begin nog wat schuchter leken te zijn werden ze naarmate het gesprek vorderde opener, en kreeg ik zelfs een stukje White Lies te horen. Een gesprek over donkere periodes, stukgelopen liefdes, financiële problemen en hoe Deaf Havana bijna op splitten stond.
Jongens, om te beginnen: jullie zijn net klaar met jullie eerste UK tour in bijna drie jaar, wat toch best bizar is voor een band uit de UK. Hoe voelde dat?
James: (lacht) Ja, het voelde inderdaad wat vreemd. Voornamelijk was het weer heerlijk om gewoon live te kunnen spelen. Als een blok zijnde, als een groep. Kijk, in Engeland hebben we een al goede fanbase, in tegenstelling tot bepaalde regio’s in Europa, bijvoorbeeld Italië en Spanje.
De eerste keer dat ik jullie live zag was op Pukkelpop 2014. In de tussentijd is er een heleboel gebeurd. Wat is het plan nu, wat is de volgende stap?
James: Kijk we zijn een tijdje eruit geweest, dus we kunnen ook niet al te veel eisen stellen. De shows die we laatst in Londen speelden waren bijvoorbeeld in kleinere zalen dan tijdens onze vorige tour. We moeten gewoon voorkomen dat dit nooit meer gebeurt. Dat gaat stap voor stap.
Matthew: En we willen gewoon een keer echt door Europa touren, dat hebben we in het verleden nooit gedaan. Dit is de eerste keer dat we hier werk van maken.
Het is geen geheim dat Deaf Havana uit een moeilijke periode komt. Na hieruit te zijn gekomen noem je (James-red) dat je in de meest creatieve periode ooit zat, waaruit All These Countless Nights is uit voortgekomen. Vertel eens wat meer over die bepaalde periode.
James: We hebben ontzettend veel geld verloren. Onze oude manager, en een aantal andere mensen, zijn hier niet goed mee omgegaan. ‘Waarom is deze factuur nog niet betaald, waarom kost deze show zoveel geld etc…’. “We didn’t care about anything that wasn’t music… fuck it, we just wanna play, let everybody else sort it out.”
Matthew: Toen kwamen we erachter dat dingen niet gingen zoals ze hoorden te gaan, waarna we ondervonden dat we gigantische schulden hadden. We besloten toen schoon schip te maken waarna we alle shows die we daarna speelden puur voor het geld deden. De liefde die we voor de muziek hadden verdween.
James: De band begon hierna ook uit elkaar te vallen, we konden elkaar niet meer zien. Gelukkig kwam het net op tijd tot een ommekeer, anders was dit album er nooit gekomen.
ATCN, het derde album van de heren werd ontzettend goed ontvangen (ook door ons). Ook in de albumcharts doet de derde worp van Deaf Havana het meer dan uitstekend, met een UK top 5-notering. Het album is ook een soort van volwassenwording, wat ook in de lyrics duidelijk wordt.
Voelt het success van ATCN als een soort van ‘payback?’
James: (denkt na). Hmm, misschien wel een beetje. Het stoort ons niet meer, we zijn vooral gelukkig dat we hier terug staan.
Trigger, de hit van het album, heeft een lange ontstaangeschiedenis: het dateert al uit 2014. Het grappige is dat op de commentary op Spotify, je niet geheel tevreden lijkt te zijn over de lyrics.
James: Weet je, de lyrics zijn prima, alleen niet zo goed als ze hadden kunnen zijn. Het nummer is echter zo ontzettend sterk en catchy.
Matthew: We hebben het hier met het management over gehad, ook over om Trigger uit te brengen als single. Voor hun was het de logische keuze, het is een sterk nummer. Toen James ons de demo stuurde, wisten wij het ook al. Het refrein is zo catchy en blijft in je hoofd hangen. Dan weet je dat je goud in handen hebt.
Het is ook een nummer dat voor veel mensen herkenbaar is. Je geeft aan dat het een nummer is waar een relatie op zijn einde loopt maar je niet de energie hebt er nog iets aan te doen. De zin ‘I pull the gun and you pull the trigger’ beschrijft dat. Hoe komt zo’n track tot stand, eerst de muziek of eerst de lyrics?
James: Ik houd normaal helemaal niet van catchphrases in een nummer. Alleen toen Trigger ontstond, zat ik op dat moment met een bepaalde hook in mijn hoofd. Eentje die ik niet uit mijn hoofd kreeg. Ik had een melodie in mijn hoofd, de uiteindelijke chorus van Trigger, die maar rond bleef malen. Ik begon toen verschillende, willekeurige, teksten te zingen, en dat werd Trigger. Toen ik het refrein herlas, dacht ik nog ’Damn, dit is te cheasy, alleen ook zo aanstekelijk en makkelijk om mee te zingen’. De tekst was ook relevant voor het onderwerp. Het grappige is dat ik normaal eerst de lyrics schrijf en daarna de muziek. Ik heb mijn telefoon altijd bij de hand waar ik continu teksten inzing. Alleen met Trigger was het omgedraaid.
Wat opvalt aan de lyrics op All These Countless Nights zijn de donkere onderwerpen, het is niet de meest vrolijke plaat van het jaar geworden. De band put uit vastgelopen relaties en de ‘troubles’ die de band kende. Het rockster leven is niet zo rooskleurig als het lijkt te zijn, wat de lyrics op ATCN uitvoerig bewijzen.
James: De verhalen die we vertellen zijn altijd al heel belangrijk voor ons geweest, ook op onze vorige platen. De beste lyrics die ik heb geschreven stonden op Old Souls.
Matthew: Misschien zijn we wel een stuk volwassener geworden. Het is vreemd, maar op deze plaat is er een soort van hoop te vinden. Ook al is het een erg donkere plaat geworden, snap je? Dat komt doordat de zaken waar het we het net over hadden, de donkere periode die we als band gekend hebben.
Is het zo dat, als je in een negatieve periode zit, je productiever wordt wat schrijven betreft?
James: (Overtuigd) O, absoluut. Kijk, als ik voor de volle 100% gelukkig ben, ben ik totaal niet creatief. Omdat ik dan niets om te schrijven heb. Ik ben er oprecht van overtuigd dat de beste kunst; welke kunst dan ook, komt vanuit pijn, verdriet, door conflicten. Daar komt echte emotie vandaan. Rich kids, happy people, they don’t have much interesting stuff to say. Ik wil echte emoties zien, ik wil verhalen horen van mensen die geleden hebben, die op hun meest gevoelige punt zijn. Sommige artiesten geven misschien niet om emoties, zeker in hun teksten, maar dat is niet hoe mijn brein werkt. Ik heb dit nodig, ik ben gewoon stukken creatiever als ik droevig ben.
Het grappige is dat nummers als Happiness & L.O.V.E. op het eerste zicht een soort van geluk uitstralen maar als je dieper kijkt, blijkt dit het tegenovergestelde te zijn. Happiness, in mijn opinie de beste track op het album, bevat de prachtige zin ‘It eats away at everything/but mostly love.’ Waarover gaat het, de band?
James: (glimlacht kort) Nope, een relatie.
Er staan de nodige zware onderwerpen op ATCN, zoals alcoholisme en eenzaamheid. Was er een nood om over deze onderwerpen te schrijven?
James: Misschien wel, ja. Ik denk dat veel mensen, die de teksten horen, zich erin kunnen herkennen. Dat ze niet de enige personen op deze wereld zijn die hier met worstelen. Wanneer ik een liedje hoor, waarin iemand zingt over iets wat ik ook voel, krijg ik een soort gevoel van opluchting. Om terug te keren naar de vorige vraag, ik ben stukken creatiever als ik down ben. Als je kijkt naar het nummer Seattle, dat gaat over eenzaamheid. Die track heb ik geschreven toen we door Amerika tourden, waar ik een ontzettende heimwee naar huis had. En Happiness gaat over de breuk met mijn toenmalige vriendin, toen we een gigantische ruzie hadden. Het nummer schreef ik meteen daarna, in tien minuten.
Sta je wel eens stil bij de mensen waar zo’n dergelijk over nummer gaat, wat ze daarbij denken of voelen?
James: (Denkt na) Ik probeer niet te kwetsen in een nummer. Ik zing over wat ik voel, niet per se over de desbetreffende persoon. Kijk, een aantal nummers op dit album gaan over mijn ex-vriendin. Misschien gaat een aantal van die nummers net tot aan de grens. Alleen, het maakt het wel een goed nummer. Het zijn onderwerpen die een mooie, sterke track maken en daar draait het tenslotte om. Ik ga er geen rekening mee houden dat het misschien zeer kan doen voor iemand.
Voor het laatste album gooide Deaf Havana letterlijk het roer om. Ook een nieuwe producer was deel van dat plan. Met Adam Noble trokken de heren een sterke naam aan, met referenties als Placebo en Nothing but Thieves niet zomaar iemand, wat op afsluiter Pensacola, 2013 duidelijk te horen is, waar ik aangeef ook invloeden van White Lies te horen.
Matthew: (lacht enthousiast). So funny you say that. Het refrein lijkt inderdaad op Bigger than us. James: Ik hoorde het niet, totdat de plaat klaar was. Matthew: I did. (Begint te zingen). “I don’t want you to hold me, I want you to pray” James: Ik voelde mij achteraf echt kut, ik dacht; dit lijkt er te hard op. Het is in ieder geval geen dingetje van de producer, dat ben echt ik. Alleen Adam zal onbewust wel Placebo-invloeden hebben toegevoegd. Ik ben overigens een gigantische Placebofan, dus je zal sowieso wel de nodige invloeden kunnen horen. We gaven ook wel eens aan: ’Adam, kun je die gitaar een Pure Morning-effectje geven.’
Het is een erg pure plaat, rauw, ontdaan van de franjes die je op jullie vorige platen wel hoorde.
James: Klopt. Dit komt ook omdat we alles live hebben opgenomen. Dit is echt het werk van Adam. In de toekomst willen we al onze platen op deze manier opnemen, het geeft een veel echter, puur geluid.
Matthew: De basis van de plaat stond in een week, het opnemen. Dan het afwerken, het toevoegen van bijkomende zanglijnen bijvoorbeeld, dat kostte nog een week of drie, dat was het grote werk.
We naderen het einde van het interview. Inmiddels zijn we uitgeweken en praten de broertjes honderduit, met hier en daar een grapje. Ze laten ook blijken echte liefhebbers te zijn, muzikanten die bijna hun band verloren zagen gaan door randzaken. Nog een keer komen we terug op hun financiële problemen die ze kenden en hoe dat in de toekomst te voorkomen.
James: De mensen, het team waarmee wij tegenwoordig met werken zijn hardwerkende, eerlijke mensen. Een nieuw management, een nieuw label, een nieuwe advocaat. We zijn nu zelf ook veel meer in het proces betrokken. Matthew: Vroeger interesseerde het ons niks, zolang we maar betaald werden. Nu bekijken we ons ook als een business. James: Zoals laatst, in Engeland, in plaats van een peperdure tourbus te huren, namen we gewoon een busje. We zijn gewoon veel meer bezig waarheen ons geld naartoe gaat.
2017, wat is het plan?
James: Zolang we maar gewoon muziek kunnen spelen is het prima. Europa is wel belangrijk voor ons. In de UK hebben we een goede, solide fanbase. Maar op mainland Europa hebben we nog wel de nodige zieltjes te winnen. We doen heel wat shows, radioshows, interviews, het hoort erbij. We willen heel geleidelijk aan groeien.
Jullie waren ook een band die bij het begin de hemel in werden geprezen en daarna moeilijk kregen. Is dat een UK dingetje?
James: Yeah, absoluut. Wanneer je zoveel complimenten krijgt, ga je daar op een gegeven moment in geloven. Kijk naar wat er bijvoorbeeld met Tribes is gebeurd.
Matthew: Het is heel gevaarlijk. Als je je daarin verliest, verlies je het doel. Je raakt de grip op de realiteit kwijt, ook al denk je dat je een fucking rockstar bent, wanneer je wel gewoon 60.000 dollar in de min staat. (lacht).
Als ik een aantal jaar geleden aan een willekeurige band had gevraagd wie men in het oog moest houden, zou een aantal bands jullie genoemd hebben. Vertel ons, wie moeten wij nu in het oog houden?
Matthew: Pinegrove!! Een Amerikaanse band waarvan ik mijn persoonlijke missie gemaakt heb ze aan iedereen voor te stellen!
James: Hmm, who else. (Denkt lang na). Ik kom alleen op Amerikaanse bands uit, weird.
We sluiten het interview af, ik schud de mannen de hand). Voor ik de deur uitloop vraag ik de broertjes nog hoe het was om voor Bruce Springsteen het voorpgramma te mogen doen.
James: We kregen die show als een cadeautje van een promotiebureau. Het was briljant, wat een muzikant. Ik heb hem overigens niet ontmoet.
Matthew: ‘I did, and I was hammered.’ (lacht). Hij kwam naar mij toe, toen ik backstage stond te kijken en zei: ’Hey guys, how’s it going?’. It was fucking unreal.
James: We kregen zelfs een aantal nieuwe fans dankzij dat concert. Thanks to the Boss!
Thank you guys. Good luck with the tour!
