Voetbal zit nog niet zo lang in de IJslandse traditie. Het klimaat is er simpelweg niet voor gemaakt. In de winter is er buiten geen grasmat waar je een balletje op kan trappen en pas sinds het overdekte voetbalveld zijn intrede deed raakte IJsland beetje bij beetje in de ban van voetbal, met als gevolg dat nu soms wel tien procent van ‘s lands bevolking in één stadion te vinden is.
Waar IJsland al wel langer om bekend staat is het donkere en melancholische muzikale landschap van elektronica en folk. De lange winters die IJsland kent dragen daar zonder meer aan bij, want de muziek wordt gekenmerkt door reflectie, de diepe zoektocht naar betekenis in een wereld die het grootste deel van de winterse dag koud en donker is. Die reflectie uit zich op verschillende manieren. Natuurlijk kennen we Sigur Rós. Natuurlijk kennen we Björk. Maar bij hen blijft het gelukkig niet. Er zijn vele andere bands die deze typisch IJslandse sfeer uitdragen naar de wereld.
Zo is daar bijvoorbeeld JFDR, de artiestennaam van Jófriður Ákadóttir. Door ingewijden wordt ze nu al de Björk van de toekomst genoemd. Met haar slechts 24 jaar heeft ze al heel wat muzikale mijlpalen bereikt, bijvoorbeeld met de bands Samaris en Pascal Pinon. Dat ze het ook in haar eentje goed af kan liet ze met haar solodebuut uit 2017 horen. De plaat, Brazil geheten, staat vol subtiliteit en eenzaamheid. Het nodigt uit om het bij jezelf te zoeken; een moment dat alles even stil staat. En dan neemt de muziek je plots bij de hand en ga je langzaam de verschillende onderdelen van het album ontdekken. Geheimen zullen zich openbaren.
IJsland kent daarnaast ook een band als Vaginaboys, met albums als Icelandick en Greatest Tits. Live spelen ze met maskers op, hun personen verborgen voor het publiek; hun act mysterieus. Het doel van hun muziek is duidelijk: provoceren, provoceren, provoceren. Maar ondertussen staat de muziek ook z’n mannetje. Meer in de electro-R&B dan in de folk laten ook zij een kant van de IJslandse muziek zien. En of je het nu ongepast vindt of niet, een kans verdient iedereen. Spijt zul je niet krijgen.
Maar IJsland bestaat niet alleen uit melancholische electro-folk en puberende bands. Er wordt ook muziek gemaakt dat met zomerse temperaturen goed verteerbaar is. Een kleine bekendheid in IJsland die zich daaraan waagt is Júníus Meyvant, die de IJslandse folktraditie weet te verenigen met het soul-genre. IJslandse soul, het bestaat, compleet met blazers- en strijkerssectie. De IJslandse muziek kent ook ontspanning, gemak en blijdschap, zo blijkt uit zijn muziek. Het debuut, Floating Harmonies, uit 2016 heeft nog geen vervolg gekregen, maar is zeker iets om naar uit te kijken. Tot die tijd is het genieten van het bijzonder zomerse gevoel dat hij weet los te maken in zijn muziek.
Wil jij de Viking Thunder Clap ook eens live zien? Kijk dan vanmiddag om 17.00 uur naar IJsland tegen Nigeria.
Op zoek naar meer muziek van de WK-landen? Gisteren was het de beurt aan Australië.
