Eén van de weinige zekerheden in het leven is dat je vroeg of laat doodgaat. Zelfs muzikanten ontkomen daar niet aan. Of misschien kun je beter zeggen: juist muzikanten ontkomen daar niet aan. Want muzikanten gaan eerder vroeg dan laat. Een aanzienlijk deel heeft dat aan zichzelf te danken. Te diep in het glaasje gekeken, te vaak met de neus in de poeder gezeten, te dicht bij het randje van de afgrond gelopen. Tot de club van 27 behoor je immers niet als je op natuurlijke wijze bent heen gegaan. Overigens zijn er net zoveel artiesten te vinden die op hun 32e het loodje legden, maar de club of 32, daar hoor je dan weer niemand over. Misschien dat Ricky Wilson, Karin Carpenter en Keith Ellis ook minder tot de verbeelding spreken dan Jimi Hendrix, Amy Winehouse en Kurt Cobain.
Sommigen gingen nog eerder, sommigen buiten hun schuld. Toen het vliegtuig crashte waarin Buddy Holly en Richie Valens zaten was de wereld twee artiesten armer, respectievelijk 22 en 17 jaar. Richie Valens heeft daarmee de twijfelachtige eer de jongste dode artiest ooit te zijn. Maar ook als je het langer volhoudt is dat geen garantie voor een lang en gelukkig artiestenleven. John Lennon werd in 1980 op de stoep van zijn appartement in New York vermoord, 40 jaar oud. Elvis werd maar twee jaar ouder en Michael Jackson tikte nog net de 50 aan. Geen van allen haalden de leeftijd waarop je met goed fatsoen kan zeggen: die heeft een mooi leven gehad, het is goed zo. Niettemin zijn er steeds meer artiesten die er wel voor in aanmerking komen, want het aantal bejaarden in de muziek groeit gestaag. Ook niet zo gek: statistisch gezien moeten er wel meer bejaarde muzikanten bijkomen, aangezien rock ‘n’ roll nog maar 70 jaar bestaat. Daarvoor moesten we het doen met Mozart, Beethoven en Louis Davids. Die geen van allen de 60 hebben gehaald trouwens.
Nee, het kan niet lang meer duren of de eerste rock ’n’ roller sterft van ouderdom. Met op de shortlist onder meer de overgebleven Stones. Waarbij je je vooral afvraagt hoe het in vredesnaam mogelijk is dat ze überhaupt de 35 zijn gepasseerd. Uit onderzoek blijkt overigens dat de cruciale grens zich rond diezelfde leeftijd bevindt: ben je daar eenmaal overheen dan is de kans dat je als artiest de pensioengerechtigde leeftijd haalt een stuk groter. Om die AOW-leeftijd vervolgens vaak volkomen te negeren en door te gaan tot ze er bij neervallen; wellicht houdt hen dat ook op de been. Charles Aznavour is de aanvoerder van de actieve-oude-mannen-club; weliswaar moest hij zijn optreden in de HMH in eerste instantie afzeggen omdat hij zich niet goed voelde, maar afgelopen week haalde hij het alsnog in, 91 jaar oud.
Januari is trouwens de maand waarin de meeste artiesten heen gaan. Ook afgelopen maand moesten we een paar grootheden afstaan aan de eeuwigheid. Het nieuws dat David Bowie was overleden sloeg in als een bom. Alleen een paar familieleden en intimi wisten dat David het niet lang meer ging maken. Een paar dagen voor zijn dood was Bowie nog jarig, en gaf hij een laatste levensteken, in de vorm van het album Blackstar. Het bleek een letterlijke zwanenzang, een aangekondigde dood die pas werd begrepen toen hij eenmaal overleden was. Nauwelijks nog waren we bekomen van de schrik of de volgende onheilstijding diende zich aan. Al even onverwacht kwam het bericht dat Glenn Frey, één van de oprichters van The Eagles, was overleden. En, toeval of niet, evenals Bowie werd Frey 69 jaar. De club van 69 leek geboren.
Het goede nieuws is dat Mick, Keith, Paul, Bob, Neil en Leonard die leeftijd al gepasseerd zijn. Het slechte nieuws is dat ook zij niet het eeuwige leven hebben en we dus zullen moeten wennen aan het heengaan van onze geliefde rocksterren. Gelukkig hebben we altijd Justin Bieber nog. Die wordt volgende maand 22. Lang zal hij leven.
