Advertisement

Niks Te Min

De bekendste paradijsvogel van het land is niet meer. Hij overleed op 19 november op 69-jarige leeftijd. Armand. Nederlands kleurrijkste muzikant, en niet alleen vanwege zijn haar. Hij was van het soort dat je nog maar zelden ziet, van een ambacht waar je nog maar zelden van hoort. Een troubadour.

Er stond nog een optreden gepland in België. Voor volgend jaar had hij ook al een paar afspraken staan. Zo ging dat – twee, soms drie keer in de week. Dan stapte hij in zijn autootje en reed naar de verste uithoeken van het land. Daar waar ze hem maar wilden hebben. Mijn wederhelft zag hem eens optreden in Rouveen. Of all places. Onder de rook van het gereformeerde Staphorst. Waar de plaatselijke SGP nog had geprobeerd een concert van Normaal te verbieden. Armand was in hun ogen ongetwijfeld minstens zo goddeloos, maar voor hem maakten ze een uitzondering. Armand deed immers geen vlieg kwaad. Was de vredelievendheid zelve. Altijd hing er een wolk van witte rook om hem heen. Na afloop rolde hij er nog één, pakte zijn gitaar in en verdween in de nacht. Blowen en autorijden is geen verstandige combinatie, maar bij Armand knepen we een oogje toe. Hij was eens 6 weken gestopt met jointjes roken, maar ging toen zo hard achteruit dat de dokter hem vriendelijk verzocht vooral weer te beginnen. En dus ging Armand door.

Armand ging altijd door. Naar het volgende optreden. Niet dat hij er rijk van werd. Het was gewoon zijn leven. Op tv zag ik hem in zijn krakkemikkige tweedehandsje stappen. Ik vroeg me af of dat beelden waren uit 1990 of van nu. Ik vermoedde het laatste. Armand zat achter het stuur. Naast hem geen manager. Geen roadie. Welnee. Dat heeft een troubadour allemaal niet nodig. Die draagt zijn gitaarkoffer zelf.

Ik heb eens een tijdje gedrumd bij een troubadour. Althans, zo is hij zich gaan noemen nadat hij zich van zijn band had ontdaan. Toen we nog met z’n vijven waren deden we een serie optredens in het noorden van het land. We gingen de plaatsen af op volgorde van het alfabet. Elke letter correspondeerde met een plaatsnaam die met dezelfde letter begon. De A was van Assen. In het plaatselijke muziekcafé zaten 15 mensen, waarvan ongeveer de helft na ieder nummer klapte. Waarschijnlijk uit beleefdheid. Na afloop waren we lichtelijk teleurgesteld. Maar het was nog niks bij de beproevingen die zouden volgen. Meer dan eens stonden er meer mensen op het podium dan in de zaal. Dat kwam door een verjaardag verderop in de straat, hoorden we. Of in het dorp ernaast was een optreden. Vaak van Normaal. Bij de K van Kolham vond ik het mooi geweest. Ik ben ermee gestopt. Had ik maar iets meer van het karakter van Armand gehad.

Nu is hij bezig aan zijn laatste trip. Voor altijd high in the sky. Ik durf te wedden dat hij zich met gitaarkoffer bij de hemelpoort heeft gemeld. Binnen wordt hem vast gevraagd nog één keer zijn grootste hit te spelen. Armand doet het. Voor Armand is niks te min.

1 Comment

Comments are closed.