Afgelopen zondag was ik bij het concert dat Sting en Paul Simon samen gaven in ZiggoDome Amsterdam. Twee voor de prijs van één zeg maar. Hoewel bijna 100 euro per kaartje niet echt goedkoop is, viel het in verhouding met andere concerten die onlangs in de voorverkoop gingen nog wel mee: Paul McCartney vraagt voor hetzelfde stoeltje 139 euro en voor een avondje Madonna mag je 185 euro aftikken. Wat ik veel vind voor een playbackshow. En dat zijn dus nog niet eens de duurste kaartjes. Want als U2 je favoriete band is en je wilt ze écht goed zien, dan wordt je vriendelijk verzocht om 280 euro over te maken voor een plekje bij het podium. Wat grif gedaan werd: de 4 concerten van Bono en band waren in no time uitverkocht. Hoezo economische crisis.
Maar goed, 98 euro dus voor een avondje Paul Simon en Sting. Exclusief 9 euro 80 servicekosten. Ja, die servicekosten hè, weet eigenlijk IEMAND waarvoor die zijn? Vroeger, toen je nog in de rij voor het postkantoor stond (of als het lang duurde: lag) was het duidelijk waar die paar gulden extra heen gingen: er zat immers iemand achter het loket die je hielp met het kopen van je kaartje en ze meteen voor je uitprintte. Tegenwoordig krijg je een pdf-bestandje in je mailbox. Kun je de kaartjes zelf uitprinten. Op eigen kosten! Je kunt trouwens nog steeds een oud nostalgisch kartonnen kaartje krijgen, maar dan moet je natuurlijk weer geld bijleggen. Ook in de wereld van de concertkaartjes is niks voor niks.
Die servicekosten dus. Waar zijn ze dán voor? Een belletje met TicketMaster levert niks op: een bandje vertelt dat je een 1 moet intoetsen om een bestelling te plaatsen en een 2 als je problemen met betalen hebt. Kortom: ze willen je best verder helpen, zolang het ze maar geld oplevert. Een telefoontje richting de ZiggoDome geeft ook weinig duidelijkheid: zij faciliteren slechts het concert maar gaan niet over het geld, zo krijg ik te horen, en verwijzen me door naar Mojo Concerts. Daar word ik opnieuw verwelkomd met een bandje. Het hele bedrijf is op personeelsuitje en daarom die dag niet te bereiken. Ja, van mijn servicekosten natuurlijk, denk ik cynisch. Als ik de volgende dag nog eens bel krijg ik wel iemand aan de lijn, die me uitlegt dat die servicekosten zijn voor verschillende zaken: van bancaire kosten, zoals transactiekosten als je online geld overmaakt, tot de kosten van het personeel dat je kaartje controleert bij de ingang.
Ok, fair enough, maar waarom wordt die prijs dan steeds hoger? Dat een concertkaartje steeds duurder wordt begrijp ik nog wel: door de ingestorte albumverkopen en de opkomst van illegale downloads moeten artiesten een andere inkomstenbron aanboren. En aangezien de hypotheek van het vijfde huis in Malibu toch betaald moet worden, schieten de vraagprijzen voor een avondje vermaak pijlsnel omhoog, en dus ook die van het ticket. Maar de servicekosten stegen in de afgelopen jaren doodleuk mee. Ter vergelijking: in 2003 moest voor een tribunekaartje voor Paul McCartney in het Gelredome 70 euro worden afgerekend, toen al een astronomisch bedrag. De servicekosten bedroegen €4,35. In hetzelfde Gelredome trad 7 jaar later Prince op, en de ticketprijs was vergelijkbaar: 72 euro. De servicekosten waren echter gestegen naar 7 euro 20. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te zien dat de servicekosten procentueel harder zijn gestegen dan de prijs voor een kaartje.
Maar dat is nog niet alles. Opvallend is dat tot 2009 de servicekosten ALTIJD rond de 4 euro lagen, welk bedrag je ook betaalde voor een kaartje. Daarna kwam er een nieuw systeem: vanaf dan bedragen de servicekosten bijna altijd 10% van de kosten van het kaartje, met momenteel een maximum van 10 euro. Voor zolang het duurt. En aangezien er voor één en hetzelfde concert verschillende prijzen worden gehanteerd –hoe beter de plek, hoe duurder het kaartje immers- betekent het ook dat voor datzelfde concert verschillende servicekosten worden berekend. Een duurder kaartje betekent hogere servicekosten. Waarom? Wordt iemand met een duurdere zitplaats extra voorzichtig gefouilleerd ofzo?
Kortom: de servicekosten rijzen de pan uit, en niemand weet precies waar je voor betaalt. Eén ding is zeker: je weet dát je betaalt, óók als een optreden niet doorgaat. Concertgangers van de afgelaste optredens van Anouk kregen alleen de kale ticketprijs terug; de organisator hield de servicekosten lekker in z’n eigen portemonnee. Want ja, de kosten om jou veel te veel geld uit de zak te troggelen waren nou eenmaal al gemaakt.
Nou, die kosten vallen volgens mij reuze mee. De transactiekosten die banken doorberekenen is per betaling een paar dubbeltjes. De website waar je online je kaartjes koopt hadden ze al. En het personeel dat de kaartjes bij de ingang had moeten scannen kun je gratis een avondje vrij geven. En als we dan toch bezig zijn: kan ik de kosten voor het A4tje waar ik het kaartje voor het concert dat niet doorgaat heb uitgeprint dan misschien ook declareren? En de cartridge die na het printen van het kaartje leeg was, omdat ik per ongeluk vergat ‘alleen grijstinten’ aan te vinken en daarom de kleureninkt er in NO TIME doorheen heb gejaagd?!
Maar ja. Wat doen we eraan. Niet meer naar een concert gaan? Heb je alleen jezelf maar mee. Kamervragen stellen? Is al gebeurd. In 2005 werd het Ministerie van Economische Zaken een aantal vragen hierover voorgelegd. Helaas moet ik je de antwoorden schuldig blijven, want het persbericht op nieuwsbank.nl stopt na een paar regels en kan pas in z’n geheel worden gelezen als ik abonnee word en –ja hoor!- geld betaal. Veel zullen die Kamervragen niet geholpen hebben, want de servicekosten zijn bepaald niet gedaald. Een petitie starten dan maar? Bij 40.000 handtekeningen moet de Tweede Kamer het onderwerp op de agenda zetten. Het is maar een ideetje. Gratis en voor niks. Service van de zaak.
P.S. Hoe het concert van Paul Simon en Sting was? De volle 98 euro waard. Zelfs de servicekosten had ik er graag voor over.
