Wanneer de nacht valt en je naar buiten staart, met alleen het zachte getik van regen op de ruiten, kan men zomaar in een lucide droom vallen. Lange, uitgerekte gedachteflarden overheersen. Ieder subtiel verschil is hoorbaar. Je mompelt wat op een hese toon, nauwelijks met enige substantie. Er is niemand, er is niks. Slechts jij en je gedachten. Dat is Grouper. Dat is Grid of Points.
Met een lengte van slechts 21 minuten is de onderdompeling in dit melancholische bad maar van korte duur. Het is als een scène in een droevige arthouse film. Grouper – die in het dagelijks leven de naam Liz Harris draagt – neemt je voor even bij de hand, geeft een kijkje in een andere werkelijkheid, en laat je dan weer wegnemen. De laatste 30 seconden van deze plaat symboliseren die terugkeer, wanneer de piano wegsterft en er plots het geluid van een stoomtrein te horen is. Die trein brengt je weg naar het nu, terug naar je plaats voor het raam en het zicht op de donkere nacht.
Maar dan heb je er al 20 minuten aan (onhoorbare) ruis op zitten. Want zo voelt Grid of Points. De lange pianoklanken en de zachte kopstem van Harris zijn weliswaar kraakhelder te horen – letterlijk: het zuchten van de piano is merkbaar -, toch lijkt het alsof je slechts flarden opvangt van een mysterieuze realiteit waar veel meer achter zit dan je meekrijgt. De rest blijft verstopt in de ruis. De zang heeft een groot aandeel in dit gevoel. Wanneer er wel wat uit op te maken valt blijft het alsnog in het geheimzinnige en dromerige. Bijvoorbeeld in het nummer Driving: ‘I am a child / It is a gift that my mother gave me’. Wordt hier de kinderlijke fantasie geroemd?
Toch laat Harris toe dat af en toe de aandacht wat verslapt en er momenten zijn dat je even niet verwonderd luistert naar de muzikale droomwereld die ze neergezet heeft. En hoewel je er al snel weer bij gesleept wordt, is dat toch jammer. Even 20 minuten werkelijk kunnen ontsnappen naar een plek alleen voor jou is namelijk best fijn. Harris zit op het goede spoor, maar weet het landschap soms net niet afwisselend genoeg te houden.
Grid of Points is een album voor in de late uurtjes. Het is een plek waar een verhaal verteld wordt dat je bewust ervaart, maar waar je slechts weinig grip op hebt. Het is de droom die je bij het wakker worden nog scherp voor ogen ziet. Grid of Points weet te overtuigen in al haar eenvoud en mysterie. En ondanks dat de werkelijkheid blijft trekken als het vervelende kind dat aandacht wil, is de omsluiting wanneer het wel lukt te ontvluchten des te prettiger.
