A Day at the Beach is inmiddels alweer het vijfde studio-album van de Noorse progressieve rockformatie Airbag. Na het laatste abum Disconnected uit 2016 zijn er twee leden uit de band gestapt en werden ze gereduceerd van een vijftal naar een trio. Maar in dit geval geldt de regel: less is more! Drijvende kracht is nog steeds meestergitarist Björn Riis.
Op A Day at the Beach grijpt Airbag terug naar de synthesizer georiënteerde rock, new wave en filmmuziek uit de jaren tachtig. Dit is goed te horen op de openingstrack Machines And Men. Het begint met een dreigend klinkende bas, die toeneemt in volume en kracht. Daarop volgt, het typische gitaar- en stemgeluid van Riis. Voor het nummer echt losbarst hoor je een synthesizer die erg aan de jaren tachtig doet denken (en aan het intro van de serie Stranger Things). Het is een gelaagd geheel en zit goed in elkaar. Ook de emotie van de hoofdpersoon in het ‘verhaal’ komt sterk over;, Riis zingt: ‘Boots and Guns/Shouting loud/Machines and Men/They’re Heaven sent.’ Verderop zingt hij: ‘You better run/‘Cause here they come.’ Airbag beschrijft hier de feiten van oorlog op een koude en objectieve manier. Dat is een pakkende, aangrijpende en confronterende boodschap verpakt in een geweldige rock song.
De titelsong is opgedeeld in twee delen. Het eerste deel is een rustig voortkabbelend nummer;, een herhaalde gitaarriff, een lekkere, lome beat en zelfs schreeuwende meeuwen ver op de achtergrond, zodat je je echt op het strand waant. Het tweede deel begint met wat lijkt op een alarm en dat heeft een haast hypnotiserend effect. De lome, aanstekelijke beat is gebleven en na ruim drie minuten komt er een heerlijk stuk gitaarspel van Riis. Het is een instrumentaal geheel en pure verwennerij voor de oren.
Into The Unknown klinkt tekstueel als een typische ballad uit de jaren tachtig en ook de eerder genoemde synthesizer is hier nadrukkelijk aanwezig. Het nummer kabbelt lang voort, maar weet toch te boeien en verveelt geenszins. Airbag werkt toe naar een climax die niet komt, waardoor je in eerste instantie teleurgesteld raakt. Wat volgt is een rustmoment met een dreigend, stormachtig geluid en een welhaast buitenaards klinkende synthesizer. Het laatste deel is ijzersterk en wonderschoon;, een sterke drumbeat en een Pink Floyd-achtig gitaargeluid. Heerlijk om met de koptelefoon op bij weg te dromen. Into The Unknown duurt ruim tien minuten, maar dat hadden er gerust meer mogen zijn.
Echt stevig gerockt wordt er op Sunsets en Megalomaniac. Hier trekt de band alle registers open en gaan de heren los. Hier klinkt Airbag eigenlijk als vanouds en valt het niet op dat er twee bandleden minder zijn. Van deze twee composities is Sunsets ongetwijfeld de meest sterke en degene met het meest kenmerkende prog-rock DNA.
Met A Day at the Beach bewijst Airbag dat minder daadwerkelijk meer is. Het verlies van de twee bandleden is blijkbaar precies de injectie die de resterende leden nodig hadden. Het heeft ervoor gezorgd dat ze op intensieve manier hebben samengewerkt aan nieuwe muziek en ook van de gebruikelijke paden zijn afgeweken. A Day at the Beach is nog steeds een typische Airbag plaat, maar klinkt toch nieuw, spannend en verfrissend. Als de band meer naamsbekendheid had gehad, zou dit album zeker terugkomen in de welbekende eindejaarslijstjes. Nu is het pure verwennerij voor de liefhebbers en kenners van de progressieve rock muziek.
