Voor een groot deel van ons zijn dit futloze en lome dagen. Een welkom geschenk daarbij is het nieuwste album van Anna Burch, de indierock-zangeres uit Detroit. Niet dat If You’re Dreaming je springend en dansend door je kamer zal laten gaan, maar het vervangt die bloedeloze sfeer voor een warm en ontspannen gevoel, zonder dat je uit je bed of van je van je luie stoel hoeft te komen.
Burch’s nieuwste album doet zijn naam eer aan; dromerig is inderdaad de meest toepasselijke beschrijving. Grotendeels is dat te danken aan haar unieke stemgeluid, iets wat ten goede komt om op te vallen in de huidige zee van singer-songwriters. Ze zingt zacht maar zelfverzekerd, en daarbij ontzettend karaktervol. Het is knap dat op ieder nummer van dit album, hoe droevig de songtekst ook kan zijn, je haar bijna kan hóren glimlachen. Samen met een al even intieme set aan instrumenten doet If You’re Dreaming grotendeels aanvoelen als een huiskamerconcert. Zelf speelt Burch de gitaar, wat veelal leidend is. Hoewel de gitaarmelodieën vaak wat simpel en onveranderlijk kunnen aanvoelen klaren ze de klus. De opener, Can’t Sleep, zet daarmee meteen de typerende melancholische sfeer neerzet voor de rest van If You’re Dreaming.
Wie het eerste album van Anna Burch gehoord heeft zal voor weinig verrassingen komen te staan als het gaat om de thema’s van If You’re Dreaming. Echter, waar Quit the Curse vooral om het verlangen naar liefde ging, lijkt het hier meer te gaan over het gebrek daaraan. Hoewel de muziekwereld geen tekort heeft aan break-up nummers bewijst Burch gelukkig dat ze niet het wiel opnieuw probeert uit te vinden. Niets wordt over-emotioneel uitgevoerd, er wordt juist met een heldere blik terug gekeken naar haar stukgelopen relatie. De aanwijzingen die het einde daaraan voorspelden komen zo aan bod. Zoals op het nummer Jacket, waarin ze zingt over een oude vlam van haar huidige geliefde: ‘She left her jacket/Guess she don’t need it/When you’re always keeping it warm/Yeah you’re always keeping it warm.’ Ook op Not So Bad weet Burch zonder veel tekst toch een heleboel te zeggen: ‘The beginning gets me every time/I can’t help replaying in my mind/As perfect strangers, we look so fine/ You couldn’t see/’Til you met me.’ De saxofoon vult dit laatstgenoemde nummer geweldig aan, wat het een hoogtepunt op het album maakt.
Het is echter jammer dat, hoewel geen enkel nummer misplaatst voelt, de hoogtepunten maar schaars zijn. Het voelt alsof Burch slechts één dromerige stemming probeert te creëren. Wellicht dat ze dit ook voor ogen had toen ze If You’re Dreaming maakte, maar het eindresultaat is niet al te memorabel.
Al met al weet Burch met If You’re Dreaming op een erg aantrekkelijke manier haar liefdesverdriet te verwerken. De melodieën zijn ontspannend en hartverwarmend, waar de teksten vaak het tegenovergestelde kunnen zijn. De stem van Burch is haar sterkste punt en voelt het hele album door als een warme deken. Hoogtepunten kent het echter weinig, waardoor het niet uitnodigt om er meermaals naar te luisteren. Als Burch een innige en ontspannen ervaring wilde creëren is ze daar zeker in geslaagd. En dat is iets wat we in deze tijd met open armen kunnen ontvangen.
