Afie Jurvanen is na vier jaar weer terug met een nieuwe plaat, Earthtones, onder zijn bandnaam Bahamas. Met melodieuze indie-folk heeft hij in voorgaande jaren de Amerikaanse markt al veroverd, en ook de rest van de wereld wordt nu langzaam wakker. Zijn werk wordt meestal omschreven als ‘easy-going’ en ‘laid-back’, al gaat hij zelf liever voor ‘happy’ of ‘mildy successful’. Voor zijn vierde LP werd hij echter niet door de folk, maar door de R&B en hip-hop geïnspireerd. Vooral de laatste plaat van D’Angelo, Black Messiah, was belangrijk. Onder de indruk was hij daar van het bandwerk van de legendarische drummer James Gadson en de evenzo befaamde bassist Pino Palladino, en dus vroeg Jurvanen ongegeneerd of ze niet ook op zijn plaat mee wilden doen. En zo geschiedde, al hadden ze maar drie dagen de tijd voor opnames. Het resultaat is een knap album dat flink swingt en waar de funk nooit ver weg is!
Voor Jurvanen stond dit album in teken van ‘bigging yourself up’: het negeren van iedereen die zegt ‘dit kan je niet doen’ of ‘dat lijkt me geen goed idee’ en gewoon een eigen weg inslaan. Hij presenteert het dan ook met het grootst mogelijke zelfvertrouwen. Hij kan ‘No Wrong‘ doen. “The whole world’s for the taking / Imma get me some / I can do / I can do no wrong”, zingt hij. Doe het maar gewoon, dan houdt niemand je tegen, is de boodschap. Toch gaat niet alles over rozen op deze plaat. Integendeel, er zit ook veel zelfreflectie op donkerder tijden in de nummers. Titels als Alone of No Depression (“I feel it through my shoes / They used to call that the blues / Now they call it depression“) zeggen veel: Jurvanen heeft het echt niet altijd makkelijk, hij blijft ook maar gewoon een mens, vermomd als succesvol muzikant. Desondanks is de muziek nergens zwaar, alsof hij dat gevoel inmiddels weer ontgroeid is.
In dat opzicht lijkt de plaat ook een aankondiging van de zomer: warm en een beetje lichtvoetig, ongetwijfeld een gevolg van de swingende ritmische begeleiding. Nergens doen deze meer dan nodig, nergens gaan ze echt helemaal los, maar dat is ook precies niet de bedoeling. Ze dragen de boel van begin tot eind en geven Jurvanen alle ruimte om zijn creativiteit aan ons over te brengen. Ook de achtergrondzangeressen doen hun werk uitstekend en geven net dat extra dartelende gevoel mee aan de muziek.
En zo weet Jurvanen opnieuw het wiel uit te vinden voor zichzelf en dat is knap met een album dat zo anders klinkt dan de rest van zijn repertoire. De R&B-achtige sfeer op de plaat stoort geen moment en dat geen enkel nummer echt uitblinkt is totaal geen probleem. Over de hele breedte is het sterk. Of dit het nieuwe pad voor Bahamas is kan niemand zeggen, maar spijt heeft hij in ieder geval niet: “If I could go back in time / I wouldn’t go any place“, laat hij ons weten. Maar hij hoeft zich nergens zorgen om te maken. Met Earthtones zet hij iets neer dat veel meer is dan ‘mildy successful’.
