Na _Up_ brengt Blaudzun nu zijn zesde studioalbum uit: Lonely City Exit Wounds. Al sinds 2006 geniet Nederland van het opvallende hoge stemgeluid en de bijzondere snik van de Arnhemse zanger Johannes Sigmond. De nummers bevatten volgens hem een angstaanjagende kern. Heel geheim hield Blaudzun de productie niet, de zanger schonk al de helft van de lp aan de wereld.
Blaudzun laat op dit album zijn herkenbare sound horen. Het is een schijf die je een gevoel van comfort geeft, door middel van sterke lyrics en arrangementen om over te zwijmelen. Door de weinige harmonieën laat hij uit zijn nummers de kern van zijn verhalen komen. Het leven! ‘Are we too old to die young’, zingt hij in Wide Open, zijn antwoord daarop is zeker ja!
Dat wordt al duidelijk in de opener van de lp: Lonely City Exit Wounds. Door de dreigende samenkomst van de gitaar, piano en strijkers voelt het alsof je in een nachtmerrie zit. Dat bevestigen de dissonante violen aan het einde. Het lijkt een soort wake-up call te zijn. Word wakker van je nachtmerrie. ‘Wake up sonny/ Don’t waste the dawning/ Wake up sonny/ Rapture won’t get you rid of/ Oh, rapture won’t get you rid of the pain and sorry.’
Na een aantal songs die vooral een positieve kijk op het leven verbeelden, klinken de wanhopige klanken van Save Me. Een single die je kan vergelijken met het gevoel tijdens de lockdown. Het lied bekruipt je en geeft je een claustrofobisch gevoel. Het is kwetsbaar, dat Blaudzun de bridge niet in zijn herkenbare hoge stem zingt, versterkt dat. ‘Dark is the night/ Send your light/ Save me/ Hold me tight / Won’t you try to save me.’ Een duidelijke schreeuw om hulp, die veel mensen zal bijstaan deze tijd. Daarna volgt het prachtige Real Hero. Een lied geïnspireerd door de, inmiddels overleden, doodzieke zoon van een van Blaudzuns vrienden.
Wide Open pakt de positieve draad van het leven weer op. Als het de zanger hiervoor nog niet was gelukt, ben je nu echt genoodzaakt je hart voor hem te openen. ‘Let me in/ Let me in.’ De track spoort je aan je meer open te stellen voor de wereld. ’We leven zo in ons eigen wereldje, we moeten echt meer met een open blik naar elkaar kijken’, zegt Blaudzun.
In Don’tFuckItUp lijkt hij een stem te geven aan angst en depressie. Je ziet wat je allemaal hebt, maar je realiseert je op dat moment ook dat je dat allemaal kwijt kan raken. ‘A girl like yours/ A house that warms/ A car like yours/ A hand that holds/ A hand that holds/ Don’t fuck it up.’ Die angst weergeeft hij heel goed door middel van de kale sfeer van de single.
Lonely City Exit Wounds wordt afgesloten met Ny-Rio-Berlin. Een hele andere sound dan de andere songs.Je hoort een diep, lager geluid. De track is donkerder en duisterder dan de andere. Door het simpele arrangement, kan je je op de lyrics focussen. ‘Wait is that me in the mirror?/ When will you be the boy/ Who’s making a mess again?’ Ze bezorgen je kippenvel. Toch lijkt Blaudzun af te willen sluiten met de positieve toon die hij deze lp vooral voerde. ‘You know, you know, you can/ You know, you know, you know, you can’.
Lonely City Exit Wounds staat niet voor niks tussen onze albums die je niet mag missen deze winter. Deze productie voelt als een knuffel van een vriend als je het moeilijk hebt. Veel risico neemt Blaudzun niet, maar alles valt precies op zijn plek en hij lijkt op elk moment te weten wat hij moet zeggen om je te troosten. De zanger neemt je mee op reis door de verschillende emoties van het leven. Of zoals hij zelf over de albumhoes zegt: ‘Het lijkt een achtbaan, maar dat is het niet.’
