Blossoms – Blossoms

Waardering

6

7

Ze hebben al vier EP’s op hun naam staan en minstens één hit, maar een album bleef tot nog toe uit. Na twee jaar actief bezig te zijn in de muziekindustrie komt Blossoms eindelijk met haar gelijknamige debuutalbum.

In die afgelopen twee jaar heeft de band, bestaande uit vijf mannen, opgebouwd naar het punt waar ze nu zijn aangekomen. “We feel like we deserve it.” De band heeft er vertrouwen in dat hun muziek goed, zelfs briljant, klinkt. “We want to take it around the world and be as successful as we can everywhere”, zeggen ze in een interview.

Met het uitkomen van Blossoms is de band er nog niet, eigenlijk willen ze net zo groot worden als bands als The Beatles, The Beach Boys and Abba. Ze zijn klaar met in een busje slapen en voor twee mensen optreden: “We just want to be the best we can possibly be.” Toch zijn dat niet de bands waar Blossoms haar inspiratie vandaan haalt. Voorbeelden zijn namelijk onder andere Alex Turner (Arctic Monkeys) en Liam/Noel Gallagher.

Blossoms opent met Charlemagne, het nummer dat ze in 2015 al uitbrachten en waar ze definitieve bekendheid mee verworven. De aanstekelijke, herkenbare toetsencombinatie blijft in je hoofd hangen en de fijne basloopjes maken de track af. Wat betreft Charlemagne heeft de band helemaal gelijk over hun eigen muziek: het nummer is brilliant.

Ook het volgende nummer begint met een aanstekelijke synthesizer, die een aantal keer in het lied terugkomt. Wederom valt op dat de baspartij ontzettend goed in elkaar zit. At Most A Kiss behaalt net het niveau van Charlemagne niet, maar komt er wel dichtbij.

Na deze eerste twee nummers verandert er iets. Waar de eerste twee liedjes vrolijk en up-tempo zijn, krijgt het album al bij het derde nummer iets slepends. Er zijn uitzonderingen, zoals Honey Sweet, maar Blossoms krijgt een soort mineurstemming. Het album kakt een beetje in.

Hekkensluiter Deep Grass heeft het nét niet. De track duurt eigenlijk wat te lang en is nét iets te langzaam. Jammer, zeker omdat het album zo veelbelovend van start ging. Als het de sfeer van opener Charlemagne vast had weten te houden, had het de potentie die het vanaf het begin voelbaar was waar kunnen maken. Nu is het een plaat die elementen bevat om een steengoed album te worden, maar is het dat gewoon net niet.