Bruce Springsteen is terug van een succesvolle periode op Broadway en hij vond het tijd om met een opvolger van High Hopes uit 2014 te komen. Voor zijn negentiende studioalbum Western Stars heeft hij geen gebruik gemaakt van ‘zijn’ E-Street Band. Verwacht dus geen stampende rockers à la Born To Run of Born In The USA op het album. Integendeel zelfs, de muziek van Springsteen is anno 2019 sfeervol en doordacht te noemen.
In het nummer Hitch Hikin’ ga je met The Boss mee op pad als hij met zijn gitaar door de Verenigde Staten lift. Muzikaal gezien wordt hij vergezeld door een uitgebreid strijkorkest dat voor de nodige ontspanning zorgt tijdens de rit over de eindeloze snelwegen. Een lekker luisterliedje om mee te beginnen.
De reis gaat verder met The Wayfarer waarin naast strijkers ook blazers een belangrijke rol spelen. Een sound die we niet echt gewend zijn van Springsteen. Achter de piano een oude bekende: voormalig E-Street-lid David Sancious. Het tweede gedeelte van The Wayfarer kan zo als filmmuziek worden gebruikt voor een moderne western.
Het hoge niveau wordt vastgehouden met het uptempo Tucson Train, waarin Springsteen ouderwets met een vet Amerikaans accent zingt. Iets minder orkest, iets meer andere instrumenten en deze keer is het vervoersmiddel een trein. We blijven in het Wilde Westen met titelnummer Western Stars, waarin je je cowboy waant, zittend aan een drankje in The Whiskey Bar. Een sfeer zoals alleen Springsteen die met zijn teksten kan oproepen.
Na deze vier nummers zakt het niveau enigszins met een aantal vrolijke, dansbare deuntjes die weinig onderscheidend zijn. De toegevoegde waarde van het strijkorkest is ook even verdwenen, maar komt weer sterk terug met Chasin’ Wild Horses. In dit nummer is het namelijk niet de stem van Springsteen, maar zijn het de steelgitaar en vooral de violen die de show stelen. Bij Sundown is het fijn om ook een band inclusief de drums te horen. Het is een oerdegelijk nummer waar niets mis mee is.
Het hoogtepunt van Western Stars is het voortreffelijke There Goes My Miracle. Gevoelig gezongen waardoor een compleet andere Springsteen naar boven komt. Als je ’s ochtends na het opstaan dit nummer draait heb je gegarandeerd de hele dag een glimlach op je gezicht. Ook deze opgewekte stijl is Springsteen op het lijf geschreven. Afsluiter Moonlight Motel wordt zonder orkest gespeeld, maar zit boordevol emotie. Een beetje in de stijl van Streets Of Philadelphia.
Western Stars is een goede plaat met sfeervolle levensliedjes die uit het hart van de man uit New Jersey komen. Toch wordt de rauwe stem van Springsteen en de klasse van Steven Van Zandt en Nils Lofgren van tijd tot tijd gemist. Voor de afwisseling de volgende keer dus maar weer een album met de E-Street Band maken.