“Om dit album te maken moest ik de slechtste en meest beschamende eigenschappen van mijzelf nemen en injecteren met steroïden.” Zo omschrijft Caroline Rose het schrijfproces van haar derde album: Superstar. De popzangeres confronteert de hoogtepunten en dieptepunten van een obsessie tot sterrendom met humor en waanzinnig pakkende pop-rock.
Wie het eerste album van Caroline Rose vergelijkt met haar tweede ziet de ontwikkeling van een artiest die haar eigen stem vindt. Van een wat timide Americana-zangeres op I Will Not Be Afraid naar ongegeneerd popartiest op Loner. Sindsdien heeft de zangeres een extra bandlid aangesteld om het gitaarwerk van haar over te nemen; dit hinderde namelijk haar danswerk tijdens liveoptredens. Het moge duidelijk zijn dat Rose haar singer-songwriter act heeft achtergelaten om vol plezier een carrière in popmuziek na te streven. Op Superstar zet ze haar ambities nog een stap verder, Rose wil met haar derde album van begin tot eind een verhaal neerzetten. Het verhaal van een personage dat besluit haar leven om te gooien en zich tot wereldfaam te richten, gebaseerd op de eigenschappen die Rose het meest aan zichzelf haat.
Naast haar gebruikelijke gitaarwerk is dit album synthpop op en top, vanaf de eerste paar tonen op de opener Nothing’s Impossible. Het personage van Superstar begint vol goede hoop aan haar reis naar sterrendom. De grootse en dromerige synths samen met de zelfverzekerde teksten overtuigen je meteen van haar fantasieën. De overenthousiaste en humoristische teksten worden door Rose met een vette knipoog gezongen, wat ook Loner die kleurrijke toon gaf. Haar passie voor bekendheid overwint de twijfels van haar naasten, waar Rose over zingt op een absoluut hoogtepunt op dit album: Do You Think We’ll Last Forever. Het nummer is een pop-banger die uitmondt in een climax waarin Rose haar hoofd niet meer koel kan houden en haar emoties de vrije loop laat.
De reis naar sterrendom blijkt echter niet zo rooskleuring als de eerste paar nummers op Superstar doen geloven. In Feelings Are A Thing Of The Past en Pipe Dream blijkt wat Rose moet opofferen. In Someone New zingt Rose hoe makkelijk de ster van vandaag vervangen kan worden door de belofte van morgen. De opbeurende synths worden steeds dreigender, net als Rose’s teksten. De productie blijft over het hele album veelzijdig en nooit saai, al hebben deze nummers op zichzelf staand minder karakter dan de meer opbeurende nummers die we gewoonlijk van haar gewend zijn. Omwille van het verhaal, dat voor alsnog interessant blijft, wordt de productie minder aangrijpend.
I Took A Ride sluit met weinig woorden perfect de zoektocht van Rose af, waarbij de synths langzaam opbouwen tot een kolossaal einde. Een grootse afsluiter van een project waar Rose bewijst een conceptalbum te kunnen maken dat zeker de moeite waard is vaker te beluisteren. Al schijnt het kleurrijke karakter van Rose minder door op het laatste deel van dit album, haar talent om een verhaal te vertellen is genoeg om je aandacht vast te houden. Als Rose zo blijft doorwerken is haar reis naar het sterrendom erg dichtbij, hoe beangstigend dit idee voor haar ook mag zijn.
