Op zijn vorige albums deed Ed Sheeran het solo. Gastartiesten waren volledig uit den boze. Maar, zo doet de titel al vermoeden: op zijn nieuwste plaat gooit hij het roer helemaal om op No.6 Collaborations Project. Niet één of twee features, nee, voor dit album gaat Sheeran de samenwerking aan met maar liefst tweeëntwintig artiesten uit verschillende kanten van het muzikale spectrum. Veel streams zal het ongetwijfeld op gaan leveren, maar de kwaliteit valt tegen.
Voor de release werden al behoorlijk wat singles van het album uitgebracht. De eerste daarvan was I Don’t Care, een samenwerking met Justin Bieber. Een geinig elektropopnummer over een feestje waar de heren liever niet hadden willen zijn, omdat ze zichzelf er niet bij vinden horen. Hetzelfde thema komt terug op Beautiful People met Khalid, waarin afstand wordt gedaan van de rijkdom en materialisme waar die ‘beautiful people’ vol van zijn. Ed en Khalid vinden dat maar niets.
Een aantal samenwerkingen is erg geslaagd. Naast de tracks met Bieber en Khalid bijvoorbeeld die met rapper Stormzy. Op Take Me Back to London horen we Sheeran zelf ook rappen en dat klinkt zeker niet verkeerd. Met Stormzy maakt hij er een lekker grimenummer van. Elektropop en rap worden op het album afgewisseld met andere genres en stijlen. Na de samenwerking met Stormzy volgt het akoestische gitaarliedje Best Part of Me, een nummer waar vooral de Sheeran-fans van het eerste uur van zullen genieten. De mooie stem van zangeres Yebba sluit naadloos aan op die van Ed.
Helaas gaat het na een samenwerking met rapcoryfeeën 50 Cent en Eminem snel bergafwaarts. Het lijkt haast wel alsof de goede nummers allemaal in de eerste helft van het album te horen zijn en al het slechte voor de tweede helft is bewaard. Het zijn vooral saaie tracks die voorbij komen, waar Sheeran met artiesten samenwerkt die voor geen meter bij hem passen of een combinatie van beide.
Wie het ondanks neigingen om de plaat af te zetten toch nog volhoudt om alles te beluisteren, wordt op het eind enorm verrast met Blow. Een vrolijk rocknummer zonder te veel elektronische muziek en met echte gitaren. Samen met zangers Chris Stapleton en Bruno Mars zorgt hij voor misschien wel de beste track op het album als knallende afsluiter. Sterk aan Blow is vooral dat Sheeran, Stapleton en Mars hebben gekozen voor één stijl in plaats van het proberen met elkaar te vermengen van verschillende genres, iets dat op een aantal andere nummers vergeefs wordt geprobeerd.
Voor No.6 Collaborations Project heeft Ed Sheeran een enorm blik aan populaire artiesten opengetrokken. Lekker voor de streams, maar met zoveel verschillende artiesten is de eenheid op het album ver te zoeken en is er een soort mengelmoes ontstaan. Het lijkt wel een album van DJ Khaled: veel grote namen, maar het is niet echt één geheel. Er staan zeker best wat goede nummers op, maar het volgende project van Sheeran kan maar beter weer een soloalbum zijn. Dat is Sheeran op zijn sterkst.
