Fatima Yamaha is één van de vele alter-ego’s van producer Bas Bron. In Nederland is hij vooral bekend als lid van De Jeugd Van Tegenwoordig, maar internationaal heeft de multi-instrumentalist ook de nodige bekendheid verworven als solo-artiest. Op het nieuwe album Spontaneous Order experimenteert Bron als Fatima Yamaha met wisselend succes.
Leadsingle Day We Met gaf al een voorproefje van de vertrouwde sound, die ook op Spontaneous Order weer terug zou keren. ‘The feeling’s coming back/And now I’m back in love’, zo klinkt de catchy vocoder-zang. De tekst is even nietszeggend als opbeurend, precies zoals het een lekkere electro-hit betaamt. Een zeer geslaagde single dus. Ook op opener Drops In The Ocean is die kenmerkende stijl te horen. Tijdens het waterige begin druppelen de synthesizers nog alle kanten op, maar zodra halverwege de bas inkickt, is de typerende electro-funk stijl van Bas Bron niet meer te missen. De door Sofie Winterson gezongen zanglijn en het groovy, uptempo ritme zorgen voor een enthousiasmerend begin.
Dit sterke begin van de plaat wordt niet onmiddellijk doorgezet. Op Bar-Bodega “That’s It!” probeert Fatima een wat agressiever geluid; vooral de hardhandig doortimmerende drums klinken snoeihard. Qua melodie heeft dit nummer echter wat minder te bieden en er mist ook wel wat subtiliteit. Happy Hour At Hayek’s is in ieder opzicht een betere gelukte versie van zijn voorganger. De melodie is interessanter en zodra er naar de climax wordt opgebouwd, kan je niet stil blijven zitten.
Deze afwisseling tussen beter en minder goed gelukte nummers blijft gedurende de rest van Spontaneous Order opvallen. Zo is de door een dreunende kick gekenmerkte titelsong best aardig voor in de club, maar voor daarbuiten een beetje te repetitief. Maar waar de onophoudelijke herhaling op Spontaneous Order een zwakte is, is het op Unwashed een absolute kracht. De eindeloos geloopte synthlijn lijkt iedere keer dat hij voorbij komt beter te worden. Ondersteund door wat snufjes disco hier en daar ontpopt dit nummer zich tot een highlight op de plaat.
Richting het einde van het album vormen Daio Alternate History en Master Zhuang een onverwacht experimenteel uitstapje. Helaas pakt dit experiment niet zo goed uit, want beide nummers weten niet te overtuigen. Daio Alternate History klinkt onafgemaakt en werkt nergens naar toe, terwijl de synths op Master Zhuang klinken als een matig gelukt stukje improvisatie. Gelukkig weet afsluiter We Are Drops te voorkomen dat Spontaneous Order uitgaat als een nachtkaars. De cirkel is rond. Het thema van opener Drops In The Ocean krijgt met dit nummer een stuk minder vrolijk vervolg. ’We’re drops/Alone together‘, zingt Yamaha melancholisch terwijl het nummer rustig naar de climax voortkabbelt.
Spontaneous Order kent momenten die kunnen uitgroeien tot bescheiden klassiekers in de discografie van Fatima Yamaha, maar er zijn ook zeker uitschieters naar beneden te vinden. Toch is het een plaat die makkelijk wegluistert en eigenlijk pas echt goed beoordeeld kan worden in een stampend Paradiso.
