Na een jarenlange afwezigheid uit de muziekwereld is Paul van Haver, beter bekend als Stromae, weer terug. Hij streed in deze periode tegen een zware depressie en zijn lichaam liet hem in de steek door een slechte reactie op malariapillen. Op Multitude blikt Stromae terug op de duisterste fase van zijn leven.
Dat de wereld stond te popelen om weer eens iets van Stromae te horen bleek al toen leadsingle Santé uit kwam, maar het enthousiasme barstte pas echt los toen de Belg live in een interview het nummer L’enfer ten gehore bracht. In het ontroerende lied vertelt Van Haver openhartig over zijn depressie en hoe hij worstelde met suïcidale gedachtes. De ijzersterke singles bleken de opmaat voor een indrukwekkend album waarop Stromae blijft verbazen.
Op Multitude neemt de zanger je aan de hand op een ware wereldreis. Op vrijwel ieder nummer is wel weer een ander exotisch instrument te horen en muzikale invloeden van over de hele wereld worden moeiteloos tot een geheel gesmeed. Behendig hopt Stromae als een muzikale duizendpoot van de ene naar de andere internationale stijl en hij eigent het zich allemaal even eenvoudig toe. Hij omarmt elementen van over de hele wereld en combineert ze met zijn eigen unieke, direct herkenbare stijl, die inmiddels een genre op zich mag heten.
Op een plaat van zulk hoog niveau wordt het lastig om de hoogtepunten aan te wijzen, want er is zo veel om uit te kiezen. De productie barst van de opvallende ritmes en geluiden, waaruit een secuur oog voor detail blijkt. Hierdoor kan je je bij elke nieuwe luisterbeurt weer opnieuw laten verrassen. Daarnaast zorgt de passie en emotie die Stromae in zijn stem legt ervoor dat de teksten ook zonder een goede beheersing van het Frans kunnen raken. Als er dan toch een paar nummers tussenuit gepikt moeten worden: Fils de joie is een ode aan de moeder van Stromae, ondersteund door een vioolriedeltje dat je niet meer loslaat. Ook het optimistische Riez is een echte oorwurm; vooral het instrumentale refrein tovert een lach op het gezicht.
Zelfs een op het oog simpel liefdesliedje als Mon amour is zoveel meer dan wat er op het eerste gehoor aan de oppervlakte ligt, iets dat eigenlijk voor bijna ieder nummer op Multitude geldt. Op afsluiter Bonne journée gaat Van Haver ook nog met een ware trapbeat aan de haal. Het mag inmiddels geen verrassing meer heten dat ook dit hem moeiteloos afgaat.
Een of twee nummers richting het einde van de plaat klinken misschien wat formularisch, maar als de formule keer op keer zo succesvol is valt dat de Belg nauwelijks kwalijk te nemen. Vervelend is het in ieder geval niet. Multitude is een fenomenale terugkeer in de muziekwereld voor Stromae en nu al een van de albums van het jaar. Een gelaagde plaat die je moeiteloos op repeat kan zetten: hij zal niet snel gaan vervelen.
