Twee intens vermakelijke platen vol frisse poprocknummers heeft de Nieuw-Zeelandse band The Beths inmiddels achter haar naam staan. Album nummer drie, Expert In A Dying Field, gaat qua stijl grotendeels verder waar zijn voorganger ophield, maar laat nog wel wat te wensen over.
Op Expert In A Dying Field, waarvan de cover trouwens zo uit een aflevering van VisTV lijkt te zijn geknipt, doen de bandleden waar ze goed in zijn. De plaat staat vol relatief simpele, doch strakke poprocktracks met zowel een ruig als een zoet randje, precies in balans. Toch mist er wat. In vergelijking met eerder werk van de band voelt een groot deel van het album braaf en risicoloos. Misschien beheersen ze hun eigen kunstje na twee succesvolle platen wel net iets té goed.
Natuurlijk wil dit niet zeggen dat er geen hoogtepunten op Expert In A Dying Field staan, de pieken zijn alleen wat minder hoog, en zijn spaarzamer over de plaat bedeeld. De opener en titeltrack is een goed voorbeeld van een nummer waarop The Beths precies datgene doet wat je verwacht, inclusief een goede uitvoering, maar verder zijn het vooral de nummers waarop juist wél een risico wordt genomen die blijven hangen.
Zo geven het zoete akkoordenschema, de lieflijke gitaartonen en het meerstemmige achtergrondkoortje het nummer I Want To Listen een soort Beachpopvibe die erg fijn is om naar te luisteren, het zorgt voor wat afwisseling op de plaat. Ook When You Know You Know, dat wordt afgetrapt door een roestige, akoestische gitaar die aan Beck doet denken, valt vanaf seconde één op, en blijft dat ook de rest van het nummer doen.
Wat over de hele plaat genomen opvalt zijn de uitgesproken gitaarsolo’s; daarin lijkt de band op een aantal nummers voor een alternatieve sound te gaan. Helaas wordt het beoogde effect van de spannende solo’s op enkele tracks teniet gedaan door een totaal gebrek aan meeslepende productie bij alle andere instrumenten. Op Expert In A Dying Field staan maar weinig nummers waarop de distortion flink wordt aangedraaid, of het tempo van de drums lekker hoog ligt. A Passing Rain en Head in The Clouds zijn nagenoeg de enige momenten op het album waar het opzwepende, bijna punk-achtige tempo van eerdere platen ten gehore wordt gebracht.
Nu is het niet zo dat deze plaat vol slechte tracks staat. Integendeel zelfs: met oog voor detail heeft de band vrijwel ieder nummer prima luisterbaar afgeleverd, en de unieke zangstem van Elizabeth Stokes giet overal het typerende The Beths-sausje overheen. Toch weten nummers als Knees Deep, en Change In The Weather simpelweg geen blijvende indruk achter te laten, en bekruipt je het gevoel dat de band net iets te weinig uit haar eigen comfortzone is gekropen op Expert In A Dying Field. Volgende keer beter, deze band is veel te getalenteerd om de hoop al op te geven.
