Feist – Pleasure

Waardering

9

Ze wist niet of ze ooit nog muziek wilde maken. De lange wachtbeurt voor fans was dan misschien ook wel een marteling. Maar na zes jaar is Feist teruggekeerd. Met Pleasure. Een album dat speelt met je gevoelens, je gedachten en blijft boeien, verrassen en raken.

Tien jaar geleden was daar The Reminder. Het derde werk van de Canadese Leslie Feist was een pareltje. Dankzij hits als I Feel It All, 1234 en My Moon My Man had de artiest haar naam gevestigd. Maar het succes was niet per se wat ze zocht. Opvolger Metals was moeilijker en was een stuk minder hitgevoelig. Zes jaar na Metals, leek het erop dat haar nieuwe album wellicht makkelijker was om aan te horen. Pleasure, het waanzinnige titelnummer, bevat niet meer dan een bluesy riff die een paar keer flink uit z’n dak mag gaan, drums en de betoverende stem van Feist. ‘We became our needs’, zingt ze wijs. De tweede single Century is groots, zwaar, en bijna filmisch door de spoken word van Jarvis Cocker. Ook hier spelen de drums en de gitaar de grootste rol. Maar de persoonlijkheid van Feist is telkens de grote verrassing van het album.

Pleasure werd samen met producers Mocky en Renaud LeTang tot leven gebracht. Driemaal werd het album live opgenomen waardoor je soms de wind of de krekels hoort. De plaat ademt levendigheid die je lang niet altijd meemaakt op platen.
Feist waarschuwde in een interview met Zane Lowe dat niet alle nummers een feest zijn, maar ook niet allemaal ballads. Feist heeft dan ook de perfecte balans gevonden. Alhoewel je na het feest van Pleasure misschien niet zit te wachten op de reeks ballads. Maar na meerdere luisterbeurten is de terugkeer van de 41-jarige muzikante een enerverende ervaring. Ze is speelser dan ooit en toont meer karakter dan de meeste artiesten uit deze tijd. Waar The Reminder af en toe een rommeltje werd en Metals soms te zwaarmoedig, weet Feist met Pleasure een eigenzinnig geheel te maken.

Die speelsheid en eigenzinnigheid is terug te vinden in ieder nummer. Op Get Not High, Get Now Low lijkt ze tegen zichzelf in te spelen. ‘Get not high, get not low/I can’t be told where to go’, zingt ze lieflijk. Op I Wish I Didn’t Miss You gebruikt ze een galmend effect op haar stem op de meest onverwachte momenten. Het prachtige A Man Is Not His Song wordt, wellicht een beetje overbodig maar wel goed geplaatst, afgesloten met een snippet van heavy metal band Mastodon. Het nummer begint rustig maar tegen het einde laat Feist zich helemaal gaan met zachte maar opbeurende harmonieën.  I’m Not Running Away lijkt op het eerste gehoor op een simpel bluesrock nummer maar tegen het einde gaat de muziek los. Zelfs het vrij eentonige The Wind bevat verrassingen zoals het stiekeme trompetje dat zich af en toe laat horen. Maar het is Any Party dat als centrepiece dient. Tragisch, lief, knallend, en weer die speelsheid. Tegen het einde gaat het nummer over van studio-opname naar een liveopname. Alsof je je bevindt op een huisfeest en besluit te vertrekken.

Feist laat met Pleasure zien dat ze een waardige terugkeer heeft gemaakt. Ieder nummer straalt door haar persoonlijkheid die schijnt dankzij de speelse zang. Ondanks de vele rustige nummers zakt de muziek niet in. De originele invullingen zorgen voor een enerverend geheel. Ze zet je constant op het verkeerde been. Pleasure gaat over het leven, het plezier dat we er uit halen om te overleven, het is een zelfreflectie en het gaat over volwassen worden. De manier waarop Feist weer vreugde vindt in haar muziek is zeldzaam. Een pareltje van een plaat dus.