Angstaanjagend, kleurrijk, duister en extreem getalenteerd. De Flatbush Zombies vergeet je niet als je ze eenmaal gezien of gehoord hebt. Rappers Meechy Darko, Zombie Juice en Erick Arc Elliot zijn gemaakt voor de hip-hopwereld. Met hun tweede studioalbum maken ze dit opnieuw haarfijn duidelijk.
De titel Vacation in Hell moet je een algemeen beeld kunnen geven van wat je te wachten staat: duistere teksten met een dosis zwarte humor en af en toe een pakkende melodie. Eric Arc Elliot is tevens producer van een groot deel van het album. Het is niet te gecompliceerd of vernieuwend, maar klaart de klus. Geen enkele beat op dit album voelt gebrekkig, en dat zegt veel voor 19 nummers.
Elke zombie brengt zoals gewoonlijk geweldige lyrics. Het is scherp, slim en zo nu en dan hilarisch. Van de drie maakt Meechy Darko toch de meeste indruk. Hij is niet bang om zijn mening te geven en brengt vaak niet alleen de beste flows maar ook de meest gedenkwaardige one-liners. Zijn stem is misschien moeilijk om aan te wennen. Probeer je voor te stellen hoe Louis Armstrong of Koekiemonster zou klinken als ze zich aan East-Coast rap zouden wagen. Meestal neemt hij de laatste en langste verse van een nummer in beslag, hij grijpt dan je aandacht en laat het het niet meer los. “I’m the shit like momma gave birth out her asshole” is een zin die pas aankomt als hij uit Meechys keel komt.
Het album brengt grotendeels dreigende en opschepperige songteksten met bijpassende productie, maar brengt ook wat nieuwe geluiden. Met singles zoals Vacation en U&I dachten veel fans dat de Zombies hun ziel hadden verkocht, het klonk commerciëler dan ooit. Het is duidelijk dat de Flatbush Zombies zich met dit album op een groter publiek wilden richten, met succes. Vacation brengt een toegankelijke melodie en een geweldige guestverse van Joey Bada$$. Je zou het niet van hem verwachten, maar Juice kan een geweldige hook verzorgen: pakkend en fijn om naar te luisteren. Vacation is de perfecte single voor dit album en heeft de meeste aanleg om op repeat gezet te worden.
Tegen het einde neemt het album gas terug en brengt Elliot jazz-elementen in zijn productie. Opnieuw een indicatie van de verscheidenheid van Flatbush Zombies. Ook deze beats berijden ze zonder moeite. De tekst neemt hier een andere vorm aan, het wordt persoonlijker, soms zelfs politiek. Over het hele album laten de Zombies lyrisch niet te wensen over, maar het voelt toch alsof er iets mist. Het is erg vermakelijk, maar niet altijd gedenkwaardig.
Het is moeilijk hier een nummer tussen te vinden dat slecht is, maar tegelijkertijd is er misschien een enkel nummer dat je wegblaast. Flatbush Zombies doen op dit album wat ze moesten doen. Het is een strak opgesteld album met meer dan genoeg verschillende beats en flows om hun talent niet in twijfel te trekken. Alleen echte Flatbush fans zullen waarschijnlijk vaker naar dit album terugkomen. Vacation en Crown (met een verrassend Portugal the Man feature) zijn echter aanraders voor wie nog nooit van deze New Yorkse hip-hop monsters gehoord heeft.
