Laatst ging het op de redactie; over wie nu de grootste rockband op aarde is. Een flink aantal handen die in de lucht gingen voor de Foo Fighters. Of dat nu daadwerkelijk zo is laten we aan jullie over, maar de prijs voor meest charismatische frontman mag Dave Grohl al wel komen ophalen. Welke band haalt zich over om dankzij een paar duizend Italianen die een prachtige versie van Learn To Fly tentoonstellen, hen te bedanken met een exclusief concert? Welke band roept Rick Astley het podium op voor een briljante en hilarische versie van Never Gonna Give You Up? En welke band heeft schijt aan het gebroken been van Grohl en gaat gewoon met een zanger in rolstoel het podium op? Het respect dat de Foo Fighters inmiddels hebben vergaard (zowel van critici als fans) is quasi eindeloos.
De fijne kleine opener, T-shirt, laat de nieuwe plaat Concrete and Gold heerlijk starten, om daarna met vooruitgestuurde single Run een flinke dot gas te geven. Aardige single, maar niets nieuws onder de zon. Een doorslagje van Sonic Highways, net zoals Make It Right. Echter, na de epische ballad, the Sky Is A Neighborhood krijgen we een heel andere Foo Fighters te horen. Alsof ze zeiden; laten we de geschiedenisboeken eens induiken. Sunday Rain is vintage Beatles, niet zo gek als je weet dat Sir McCartney himself de drums op die track bespeeld. Het typische popnummer La Dee Da en het mooie en kwetsbare Happy Ever After hadden op de Beatles catalogus gestaan mochten de heren in de nillies nog steeds muziek maken. Ook Dirty Water opent met een heerlijk popgeluid. Luister in dit nummer vooral goed naar de meerstemmige backing vocals, om daarna toch in een schreeuwende Grohl over te gaan, een nagenoeg perfecte combinatie. Een speciale vermelding nog voor de trage maar desalniettemin geweldig afsluitende titeltrack, waarin Grohl en co de naam Garage-Rock alle eer aan doen.
Of er instant klassiekers à la Everlong, My Hero of Learn To Fly opstaan durven we nog niet te zeggen, wel dat Concrete And Gold een dikke stap vooruit is op het toch wat magere Sonic Highways. Bovendien slagen de Foo Fighters er in om vrij subtiel een nieuwe weg in hun al omvangrijke oeuvre te nemen. De aanstelling van Greg Kurstin (die onder andere al met Adele werkte) is een gouden zet geweest; een popproducer loslaten op het rockgeweld van de Foo’s bleek misschien wel de impuls die de heren nodig hadden.
