Jake Bugg maakte alweer negen jaar geleden furore met de komst van zijn titelloze debuutalbum. De Beatle-achtige folkrock op Lightning Bolt bracht de Brit naar Lowlands en Pinkpop en loodste zijn debuut naar een nummer 1-positie in de Britse albumlijst. Experimentele uitstapjes die hintten naar andere genres in de daaropvolgende jaren vielen niet echt in de smaak. Met name de laatste twee albums flopten goed. Aan Saturday Night, Sunday Morning de kans om het tij te keren. Dit vijfde studioalbum is divers in stijlen, maar klinkt toch (weer) herkenbaar voor fans van het eerste uur. Een slimme zet.
De afgelopen twee jaren kon men al proeven van dat diverse pallet aan stijlen en genres: de helft van het album verscheen tussen 2019 en 2021 al op single. Met de komst van Rabbit Hole en All I Need leek dit vijfde album iets meer de indiekant op te zoeken. Des te verrassender was Buggs laatste single Downtown deze zomer, een heuse pianoballad.
Op de rest van Saturday Night, Sunday Morning klinken meer nieuwe geluiden, die soms neigen naar rock. Hiervan springt vooral Lonely Hours, richting het einde van de plaat, er zonder meer uit. Een softrock-nummer met een pakkend gitaarrifje, dat gemakkelijk in je hoofd blijft hangen. Voor wie het hele album links laat liggen, is deze losse track toch op z’n minst wel het beluisteren waard.
In de jaren na Buggs succesvolle kick-off in 2011 heeft de Brit alle mogelijke invloeden in zijn muziek uitgeprobeerd. Het leverde bijzondere samenwerkingen op met namen als Tinie Tempah of ColaPhat, die je niet direct zou associëren met de gitaren van Jake Bugg. En misschien wel met een reden, want het leverde soms ook ietwat vreemde combinaties op. Het nieuwe album is in dat opzicht een veiligere keuze. Maar dat maakt de plaat niet minder vernieuwend, experimenteel of verrassend. Saturday Night, Sunday Morning is wat dat betreft een middenweg: nieuw, maar vertrouwd.
Hoewel de meeste liedjes op de plaat individueel best sterk zijn, klinkt het album als geheel toch vooral ook wat onsamenhangend. Door het contrast tussen nummers als Screaming, All I Need en Downtown klinkt het bij vlagen alsof Bugg zelf ook niet zo goed wist waar hij met dit album naartoe wilde. Een duivels dilemma: fans van het eerste uur niet (weer) teleurstellen of toch met iets verfrissends komen? Bugg probeert het allebei tegelijk en dat maakt Saturday Night, Sunday Morning als geheel vooral een matig compromis.
