Britse popsensatie Jess Glynne scoorde in 2014 samen met Clean Bandit de monsterhit Rather Be. Het zette het leven van de zangeres op z’n kop. Nu – vier jaar later – is Jess zeven #1-hits verder, groeide ze uit tot één van populairste artiesten in de UK en bracht ze het vet succesvolle album I Cry When I Laugh uit. Zó succesvol dat we toe zijn aan een tweede album van Jess: Always In Between.
Zo’n tweede plaat is natuurlijk hartstikke spannend. Zeker met zo’n bak aan voorspoed. Want hoe ga je je vorige succes in godsnaam overtreffen? De formule van Jess Glynnes eerste album bestond vooral uit feel good-liedjes (Hold My Hand, Don’t Be So Hard On Yourself) en dat sprak het publiek blijkbaar heel goed aan. ‘Die formule moeten we doorzetten’, dacht Glynne.
I’ll Be There, de eerste single van de nieuwe plaat is een regelrechte hit. Binnen no-time belandde het vrolijke popliedje op de eerste plek in haar thuisland. De Britse kan even opgelucht ademhalen dat de 2014-formule nog werkt. Alleen… Shit, er is een disclaimer. Niet alleen zijn de ingrediënten van Glynnes hits hetzelfde, de liedjes op zichzelf zijn ook gewoon hetzelfde.
Niet letterlijk natuurlijk, maar laten we even gaan vergelijken. 123 van dit nieuwe album lijkt het tweelingzusje te zijn van Gave Me Something van I Cry When I Laugh. Beetje trompet, beetje tamboerijn, zelfde opbouw en een tekst die gaat over het veroveren van een crush.
De hitsingle Ain’t Got Far To Go uit 2015 heeft ook een nieuwe hartsvriendin gekregen op Always In Between. Never Let Me Go is het geworden. Luister maar naar het refrein. Oh, en Broken is weer nageaapt van de uit 2015 afkomstige ballade Take Me Home.
Toch heeft Jess Glynne niet alle tracks gekopieerd van haar vorige album. Voor Thursdays schakelde ze hulp van Ed Sheeran in. Samen schreven ze een nummer over selfcare. Geen Jess-sound dit keer, maar een Sheeran-sausje. De melodie en het gitaartje klinken als elk ander Ed Sheeran-nummer.
Plagiaat plegen kan Jess natuurlijk niet. Het is tenslotte haar eigen album, maar toch klopt het niet. Always In Between voelt aan als een neppe Michael Kors-tas. In principe hetzelfde als de échte (lees: Glynnes debuut). Maar als je beide producten eenmaal vergelijkt met elkaar, dan weet je dat de neppe variant weliswaar niet slecht, maar toch een wat slap aftreksel van het origineel is. Want dat is Always In Between. Een vrolijk album voor de Skyradio- en/of Pickwick-reclames, maar weinig originaliteit en vernieuwing.
