Meestergitarist Joe Satriani brengt met Shapeshifting zijn achttiende studio-album uit. De muzikant behoeft geen nadere introductie; hij is één van de beste gitaristen van de laatste decennia.
De openings- en tevens titeltrack begint veelbelovend. Een stevige rockbeat die het tempo er lekker in heeft, snel gevolgd door het kenmerkende gitaargeluid van Satriani. Er ontvouwt zich een muzikale dialoog tussen de ritmesectie en de gitaar van Satriani, waarbij ze elkaar steeds verder opstuwen. De titel Shapeshifting is niet willekeurig gekozen legt Satriani uit op musicradar.com. De plaat verandert letterlijk telkens van vorm en iedere track is verschillend. Satriani zegt dat hij vastbesloten was om in zoveel mogelijk muziekstijlen te schrijven als waar hij inspiratie voor kreeg. De toon is gezet en de lat gelegd.
De 63-jarige Satriani heeft een geweldige groep muzikanten om zich heen verzameld met Kenny Aronof op drums, Chris Chaney op basgitaar en Eric Cadieux op keyboard. Ook de productie van Jim Scott en de mastering door John Cuniberti zijn uitstekend. Een track waar je dit goed hoort is Teardrops. Vanaf de eerste seconde grijpt het je aandacht om het niet meer los te laten. De ervaring knalt uit je speakers. De handklapgeluiden zijn afkomstig van Scott en Cuniberti waardoor iedere aanwezige in de studio op meerdere manieren een steentje bij heeft gedragen waardoor het een echte team effort is geworden in plaats van een eenmansband album.
De single Nineteen Eighty werd begin februari als eerste uitgebracht. En dat ook de grote Joe Satriani schatplichtig is aan enkele van zijn voorgangers, is hij niet vergeten. Nineteen Eighty brengt hem terug naar de tijd van zijn eerste band, begin jaren tachtig. Hij gebruikt hier een authentieke MXR EVH phaser, om trouw te blijven en eer te betonen aan het geluid van die periode. Satriani is en was een groot fan van onze eigen Eddie Van Halen. Hij zegt hierover het volgende: “Naar mijn mening heeft hij dat tijdperk van een gouden randje voorzien, dus dat wilde ik hier ook doen”.
Ali Farka, Dick Dale, an Alien and Me is eveneens een eerbetoon. In eerste instantie was deze song alleen bedoeld voor Ali Farka, maar toen Dick Dale overleed vond Satriani dat deze ook een hommage verdiende. De beat van het nummer bestaat uit science fiction-achtige tonen gemengd met een Afrikaans ritme, een aanstekelijke combinatie. Ook hoor je heel duidelijk het gitaargeluid terug waar Dick Dale (Misirilou uit de film Pulp Fiction) om bekend was. In het eerder genoemde interview vertelt Satriani dat hij dagdroomde dat hij samen met Farka en Dale op een feestje was, hoe dat dan zou gaan en welke muziek er gespeeld zou worden. In zijn droom was er ook een alien-achtige synthesizer en voor hem was dat een krachtig geheel.
Joe Satriani mag dan de zestig ruim gepasseerd zijn, hij bewijst eens te meer zijn virtuositeit. Niet alleen met zijn gitaarspel, maar ook met zijn intelligente keuze‘s voor zijn titels van zijn nummers. Ook is het mooi dat hij andere gitaristen eert met zijn muziek. Enig minpuntje is dat hoewel het een goed album is je niet de neiging hebt om hem gelijk weer op te zetten als hij afgelopen is. Het is geen eindejaarslijstjes materiaal waardoor het cijfer misschien wat laag uitvalt.
