Na alle lovende reacties op haar album Norman Fucking Rockwell uit 2019 liet Lana Del Rey weten dat er snel een opvolger zou komen. Toch moesten fans nog een tijdje wachten op White Hot Forever, zoals het nieuwe album oorspronkelijk zou gaan heten. Ondanks dat een groot gedeelte al was geschreven, wilde de zangeres met de melancholische muziekstijl zich eerst richten op haar poëtische audioboek Violet Bent Backwards Over The Grass.
Na het audioboek ging alle aandacht naar de nieuwe muziek, waarbij Jack Antonoff opnieuw werd gevraagd om als producer het album met de inmiddels gewijzigde titel Chemtrails Over The Country Club op te nemen. Samen creëerden ze een sfeer die dicht bij die van Norman Fucking Rockwell ligt. Nostalgie is een belangrijk thema binnen de muziek van de Amerikaanse. Zo gaat White Dress over de tijd dat ze als negentienjarige als serveerster werkte en in haar vrije tijd naar allerlei soorten muziek luisterde. Met alleen de piano als begeleiding is White Dress een rustig nummer dat bijna fluisterend wordt gezongen. Heerlijk om bij weg te dromen en een mooi begin van het album.
In het titelnummer Chemtrails Over The Country Club zit alles wat je verwacht van Del Rey. Haar prachtige stem, de subtiele stijl en de persoonlijke teksten is de perfecte combinatie om Chemtrails Over The Country Club tot het pareltje van het album te maken. Aanstekelijk en boeiend om naar te blijven luisteren. Let Me Love You Like A Woman lag al sinds 2019 op de plank en werd als eerste single uitgebracht. Het nummer begint rustig met de piano, zoals we de laatste jaren wel vaker van Del Rey horen. Alle aandacht gaat uit naar haar zang, alsof de rest van de begeleiding niet belangrijk is.
Wild At Heart is zo’n nummer dat perfect op Norman Fucking Rockwell had gepast. Het gaat over haar behoefte om te ontsnappen aan alle roem. Ze zingt over een scene waarbij ze wordt achtervolgd door de paparazzi: ‘The cameras have flashes, they cause the car crashes, but I’m not a star’. Haar frustraties over de muziekindustrie, die ze als één groot circus ziet, gaat door in Dark But Just A Game met een cynisch ‘I’m not gonna change’. Een teleurstellende ontmoeting met een idool was de inspiratie voor Dark But Just A Game, dat muzikaal gezien kan worden omschreven als lekkere relaxte loungemuziek met een vleugje John Lennon.
Halverwege Dance Till We Die wordt de luisteraar opeens verrast op een jazzy sfeertje door de toevoeging van blazers. Een aparte overgang, maar dat zorgt wel voor een fijne afwisseling. Het album sluit af met de Joni Mitchell-cover For Free. Del Rey wordt daarbij geholpen door de zangeressen Weyes Blood en Zella Day en dat levert een mooi samenspel van stemmen op.
Chemtrails Over The Country Club voelt als een perfecte opvolger van succesalbum Norman Fucking Normwell. Ondanks dat het soms een beetje saai over kan komen blijft het heerlijk om naar de stem van Lana Del Rey te luisteren en word je geraakt door de gevoelens en emoties die ze in haar liedjes stopt. Ze kreeg niet voor niets een groot compliment van Bruce Springsteen die haar een van de beste singer-songwriters van de Verenigde Staten vindt.
