LCD Soundsystem had hun muzikale ‘legacy’ al vastgesteld door in 2010 een fantastisch album uit te brengen. Voordat ze helemaal uit elkaar gingen verscheen er nog een legendarisch live-album. Volgens Murphy heeft David Bowie himself hem jaren later overtuigd om de band weer bij elkaar te brengen. Nu krijgen we weer een album van het bejubelde LCD Soundsystem.
Frontman James Murphy heeft veel meegemaakt sinds 2010 en nu LCD Soundsystem weer bij elkaar is, lucht hij zijn hart. Een scheiding, conversaties met overleden legendes, een rechtszaak, alles wordt geuit op dit nieuwe album. Het volledige potentieel van american dream is inclusief de teksten. Murphy predikt met op de achtergrond het typische LCD disco-geluid. Als je de dialoog aan je voorbij laat gaan, blijf je alleen over met enigszins repetitieve discobeats.
Als geheel is de productie in balans. Er wordt voortgeborduurd op de hit Someone Great en dat levert een aangenaam geluid of op voor de fans van weleer. american dream is niet alleen op safe gespeeld. Sommige nummers zouden gelabeld kunnen worden als stadion-rock of industrial rock, al is de meerderheid nog steeds in de bekende 80’s stijl die LCD Soundsystem zich eigen heeft gemaakt. De nummers die daarvan afwijken zijn een welkome toevoeging en daardoor vormt het album een gebalanceerd geheel.
Waar dromerige opener oh baby de luisteraar nog rustig laat meedeinen, kiest other voices voor een directe benadering. Zo direct zelfs dat je je schuldig voelt wanneer je verteld wordt ‘You’re just a pushover, for passionate people.’ Blijkbaar is de tekst gebaseerd op een gesprek met Bowie. James Murphy moest toegeven dat hij bang was om de band weer bij elkaar te halen, waarop Bowie antwoordde ‘Good, you should be uncomfortable’. Hetzelfde vertelt Murphy de luisteraar ook in dit nummer.
Een van de memorabele momenten is de negen minuten durende how do you sleep?. Net zoals in Lennon’s how do you sleep? uit Murphy in deze track al zijn frustraties over zijn voormalig vriend en collega. Op een excellente manier wordt de emotionele pijn overgedragen. De blackstar invloeden hierin zijn niet te missen. Van alle memorabele momenten zouden meerdere pagina’s volgeschreven kunnen worden en dan nog zou het niet volledig recht doen aan het album.
Black screen brengt een prachtige ode aan David Bowie en eindigt met een beat die oneindig doorgaat, evenals de invloed van de gerefereerde legendes Leonard Cohen, Lou Reed en Alan Vega. Het vergt tijd om de tekst en structuur van in je op te nemen, voordat je erop mag dansen. Uiteindelijk vestigt de plaat zich als James Murphy’s meest introspectieve en misschien wel beste project.
