Mø heeft bereikt waar iedere popzangeres van droomt: meerdere hits maken met meer dan een miljard streams op Spotify. Samen met Major Lazer bracht ze Lean On en Cold Water uit. Haar aanstekelijke stemgeluid bleek de perfecte mix met de dansbare beats van hetdj-trio. Op deze manier raakte de naam van Mø onlosmakelijk verbonden aan die van Major Lazer. Dit zorgde ervoor dat haar eigen carrière flink in de schaduw kwam te staan van deze samenwerkingen. In 2018 deed ze met haar album Forever Neverland een poging om deze twee carrières aan elkaar te verbinden. Nu kiest ze met Motordrome vooral voor een reset.
Wanneer je de albumcredits bekijkt zie je meteen de eerste signalen dat Mø voor een andere aanpak kiest. Het album leunt volledig op haar eigen vocalen. Verder is er in de verste verte geen productie van een Major Lazer gerelateerde naam terug te vinden. Op Forever Neverland koos ze nog om een track met Diplo uit te brengen, wat dan weer meteen de grootste hit van het album werd. Motordrome moest volgens Mø zelf een persoonlijker werk worden en heeft dus zo min mogelijk invloeden van buitenaf.
Op opener Kindness etaleert Mø meteen wat ze zo goed kan: een sterk popnummer maken. De muziek is aanstekelijk, de tekst gaat moeilijk uit je hoofd en met haar waterval aan echo’s over haar stem blijf je met een warm gevoel achter. Ook Live To Survive kent deze formule, maar is echt een track voor de clubs. De combinatie van Mø’s stem en een dansbare beat blijkt ook solo goud waard en is het absolute hoogtepunt van Motrodrome.
Het album kent echter een probleem. Motordrome voelt een beetje als een film die de geniale trailer niet kan waarmaken. Van de tien tracks die op Motordrome staan, waren Kindness, Live To Survive, Brad Pitt en Goosebumps al een langere tijd uit. Deze vier nummers zijn met afstand de vier beste nummers van het album. Hierdoor voelt het tijdens het luisteren al snel alsof je het al hebt gehoord. Dit maakt de tracks uiteraard niet minder goed, maar maakt Motordrome wel minder spannend.
Sonisch zoekt Mø nog behoorlijk naar haar eigen vernieuwde stem. Op Youth Is Lost en New Moon lukt dit goed met een wat donkerdere productie dan normaal. Mø klinkt veel volwassener en goed op haar gemak. Geen track klinkt als de ander waardoor het album met slechts tien tracks toch genoeg ruimte heeft om alle kanten op te gaan. Alleen op Cool To Cry slaat de zangeres de plank enigszins mis. Hierop zingt ze met alle goede bedoelingen dat het niet erg is om soms te huilen. Een aardige boodschap die vooral een beetje afgezaagd overkomt.
Al met al is Motordrome een sterk album dat Mø nog beter als soloartiest op de kaart zet. Zonder Major Lazer klinkt ze nog even goed als altijd en Motordrome lijkt vooral een prestigeproject voor de zangeres zelf. Wanneer ze op haar volgende album iets meer een samenhangend geluid weet te vinden en nog meer op haar eigen kwaliteiten weet te vertrouwen, kan de volgende monsterhit niet uitblijven.
