Morgan Wallen is misschien wel de grootste artiest van de Verenigde Staten, na Taylor Swift. Zijn vorige twee albums, Dangerous: The Double Album en One Thing at a Time kregen respectievelijk zes en zeven keer platinum. Zeventien van zijn nummers haalden de top 10, en drie zelfs de eerste plek, van de Billboard Hot 100. Met Love Somebody haalde Wallen zijn eerste Nederlandse hit binnen eind vorig jaar. I’m the Problem, het album waar deze single op staat, zou dus zomaar zijn grote doorbraak kunnen zijn in Nederland. Of eigenlijk: had kunnen zijn.
De titel I’m the Problem lijkt in eerste instantie een introspectie te bieden. Wallen is namelijk veel in opspraak gekomen de afgelopen jaren, met als dieptepunt een dronken tirade in 2021 waar de zanger het n-woord schreeuwt. Sindsdien is, bijna paradoxaal, de carrière van Wallen in de lucht geschoten. De titel van het album is, kijkend naar de teksten, alleen geen mea culpa, maar meer een ‘Ik ben het probleem, deal with it.’ Tekstueel komt dit naar voren op nummers als Genesis (‘Swear it’s there in my blood, I was born to be lost.’) De schuld van dat Wallen zo is? Die ligt vooral niet bij hemzelf. Het komt allemaal door de vrouwen die hem kwaad hebben gedaan, of door de drank. En waarom hij drinkt? Dat legt hij haarfijn uit in een interlude op het album: ‘You’re why I drink too much/You’re why I love the taste.’
Vrouwen en drank, en het kwaad dat ze Morgan Wallen aandoen, zijn de grote hoofdlijnen op het album. Toch komen ook andere country-clichés langs. Wallen neemt het op voor de mannen die met hun handen werken op Working Man’s Song, Come Back As A Redneck, en Don’t We. Dat Wallen al sinds z’n 22e een platencontract heeft en in een villa in Nashville woont, houdt hem op die nummers niet tegen om in de eerste persoon te praten over ‘zijn’ leven als eerlijke, hardwerkende boerenknul. Ook een ander favoriet countrythema komt veel langs, namelijk God. Op Revelation noemt Wallen dat zelfs als zijn enige grote fout: hij is te weinig met Jezus bezig.
Muzikaal doet het album niks nieuws. De meeste nummers zijn in klassieke countrystijl, andere zijn wat meer modern. Bij onder andere What I Want, een duet met popster Tate McRae, en de grootste hit Just In Case leent Wallen wat moderne trap-beats voor onder de westerngitaar. De meeste nummers zijn qua geluid voorspelbaar. Als je je een countrynummer inbeeldt, ben je er eigenlijk al voor 80% van het album. Rond het einde van het album geven de drie nummers Smile, Working Man’s Song en Whiskey in Reverse een afwisseling en een lichtpuntje op muzikaal niveau. Juist dit maakt het zo zonde dat het album ongelofelijk lang is.
Met 37 nummers en bijna twee uur is I’m The Problem een flinke zit. Een lange plaat an sich is natuurlijk geen probleem. Wat het probleem bij het album van Morgan Wallen is, is dat er geen reden is dat het zo lang is. Het is een reeks aan vrijwel uitwisselbare nummers die op shuffle niet anders klinkt dan in de ‘bedoelde’ volgorde. In het geval van LA Night en Miami lijkt het haast of het team twee keer hetzelfde nummer heeft geschreven. Dat die nummers direct na elkaar op de tracklist staan, maakt de parallellen wel héél zichtbaar. Mocht er wat meer gefilterd zijn om het album een meer schappelijke duur te geven, was dat de plaat absoluut ten goede gekomen.
Muzikaal is I’m The Problem oninteressant, de plaat is veel te lang en tekstueel loopt het van passief-agressief naar arrogant en haast misogyn (op een zeker moment impliceert Wallen dat vrouwen een creatie van de duivel zijn om hem te verleiden.) I’m The Problem lijkt op een toegeving van schuld. Maar als zelfs Kanye West, op My Beautiful Dark Twisted Fantasy, oprechter overkomt als de sympathieke schurk, moet Wallen goed bij zichzelf te rade gaan. Niemand in de VS kan meer om Morgan Wallen heen, maar het lijkt alsof Wallen zelf flink om zijn problemen heen gaat.
