Mumford and Sons – Wilder Mind

Mumford and Sons, bekend van nummers als I Will Wait en Little Lion Man. Of gewoon als die ene band met de banjo. Na een pauze van bijna twee jaar brengt de uit London afkomstige band haar derde album uit. In tegenstelling tot Sigh No More en Babel, slaat Mumford and Sons met Wilder Mind een hele andere weg in.

‘We’d been itching for a long time to do something different and we picked the right time to do that’, aldus Marcus Mumford, oprichter van de band, in een interview met Billboard. In plaats van de herkenbare folkrockmuziek die ze eerst produceerden, zijn ze nu overgestapt naar ‘rock ’n roll’. De overgang komt volgens Mumford door de break die ze genomen hebben. Ze hadden hierdoor namelijk de tijd en vooral de vrijheid die nodig was voor Wilder Mind. De band is niet bang om fans te verliezen door de verandering: de muziek die ze maken staat nu namelijk dichterbij henzelf.

Wilder Mind begint met de sinistere tonen van Tompkins Square Park, een nummer dat twee keer op het album voorkomt: één keer in albumversie en één keer live. Na een relatief lange intro van opbouwende gitaar en drums valt Mumford in met de haast mysterieuze, slepende tekst van het couplet. Het refrein went echter snel, na een paar keer luisteren kun je de aanstekelijke melodie al volop meeneuriën.

Opvolger is het nummer Believe, dat in maart al uitgebracht is als single. Uitgeroepen tot 3FM-megahit, maar niet door alle luisteraars even gewaardeerd. Toch is het een mooi, rustig nummer met wat diepere tekst. Halverwege valt een scheurende elektrische gitaar in en wordt het lied naar een hoger plan getild door het langzame aspect te laten varen en vol uit te pakken.

Ook de rest van de nummers op Wilder Mind zitten prima in elkaar, dat is het probleem ook niet. Het punt is dat er al duizenden bands bestaan met prima nummers, vier bandleden en elektrische (bas)gitaren. Wat Mumford and Sons nu produceert is niets nieuws. Eigenlijk is het, zoals iemand op het forum van 3FM liet weten, een typisch voorbeeld van 13 in een dozijn.

De muziek die de band eerst maakte was vernieuwend en herkenbaar: als je het had over die ene band met de banjo wist iedereen precies wat je bedoelde. De banjo was, onder andere, wat de band eigen maakte. Natuurlijk is het goed dat Mumford and Sons een nieuwe weg inslaat wanneer ze hier aan toe zijn, maar het is zonde dat dat ten koste gaat van hetgeen wat ze uniek maakt als band.

Kortom: een prima album met leuke muziek, maar niets dat niet al eerder gemaakt is.