Al twintig jaar bestaat de poppunkband New Found Glory en met acht albums in hun rugzak brengen ze nu in 2017 nieuwe album Make Me Sick uit. Wat heeft twintig jaar ervaring opgeleverd voor dit nieuwe album?
In begin en midden 2000 was New Found Glory een echt begrip binnen het Poppunkgenre. In 2004 bereikte de band grote hoogten toen zij openingsact waren voor Blink 182 en Green Day. Hierdoor hebben ze een lekker plekje weten te vinden binnen het poppunkfandom.
De albumopener Jokes Aren’t Funny is een typisch druk vier-akkoordennummer (je kunt eigenlijk bijna elk nummer op deze manier beschrijven) dat er niet echt bovenuit steekt. Als je verder naar het album luistert verdwijnt dit nummer een beetje naar de achtergrond. Party on Apocalypse is ook typisch zo’n liedje waarin zanger Jordan Pundik jammert over hoe de jeugd van tegenwoordig constant achter hun telefoonschermpjes zit, terwijl hij claimt dat ‘in zijn tijd’ jongeren juist vol voor het leven gingen. Het is duidelijk dat de band hiermee een boodschap over wil brengen, maar ze laat alleen maar haar ‘ouderwetsheid’ zien. Origineel concept, hoor. Daarnaast is er ook weinig te zeggen over de instrumentatie en dynamiek, die erg eentonig is. Call Me Anti-Social is een schattig tieneranthem dat moeilijk serieus te nemen valt, vooral als je nagaat dat een 37-jarige man zingt over waarom hij thuisblijft tijdens de zomer – hij weet blijkbaar niet hoe hij met mensen om moet gaan. Een algemene poppunktrack dus. Actief luisteren is sterk aanbevolen met deze plaat, want als je passief luistert wordt het lastig onderscheid te maken tussen de verschillende nummers.
Om van al het negatieve weg te stappen: er zijn ook een paar nummers die beter zijn uitgevallen. Speak It Don’t Spray It is een lekkere headbanger, die het vast goed zal doen op festivals. Barbed Wire gaat terug naar een oldschool Blink-poppunksound van eerdere albums, een ware powerpunk ballad. En last but not least komt The Sound of Two Voices als onverwachte wending, misschien wel als een van de beste songs op de hele plaat. Het experimentele, tribal-achtige junglegeluid is leuk en brengt iets verfrissends met zich mee. Het gebruik van bongo’s en marimba’s geeft blijk van een keuze voor experiment, iets wat helaas in de rest van het album niet terugkomt. Hierdoor voelt The Sound een beetje vrijstaand ten opzichte van de overige tracks.
Poppunk heeft nu eenmaal een formule en New Found Glory is daar simpelweg niet van afgestapt. Toch is er is een punt waarop een band zich moet bedenken of ze zichzelf niet in een hoekje drijft door niet uit hun comfortzone te stappen. Ze weten duidelijk hoe ze moeten experimenteren, maar doen dat maar in één nummer. En precies datzelfde nummer verstoort het hele evenwicht van het album weer. De synthesizer die ze voor dit album gebruikt hebben, hebben ze niet volledig benut en is makkelijk te verwaarlozen. De eentonige akkoordenprogressies en instrumentaties klinken gehaast. Het lijkt net alsof deze plaat met spoed is gemaakt omdat het alweer drie jaar geleden was sinds de vorige. Positieve punten? Het album heeft een voller geluid ten opzichte van Resurrection met veel nadruk op levendige single-gitaarriffs en poppende drumbeats. Alle tracks blijven strak binnen de drie-minuten formule. Het is een authentiek poppunkalbum, dat een beetje naar de new wave neigt. Het vuur brandt nog steeds bij New Found Glory, na twintig jaar hebben ze de poppunkformule zeker onder de knie. Uiteindelijk kan elke poppunkband die bestaat een album als Make Me Sick maken.
