Voor fans van Nick Cave en Warren Ellis is 2021 een goed jaar! In februari verraste het duo met het album Carnage dat plots uitkwam. Carnage ontving veel lovende kritieken: ‘Duidelijk is dat Cave en Ellis nog steeds plezier halen uit hun spel en de luisteraar graag meenemen op een muzikaal avontuur. En dat avontuur is iets waar je als luisteraar maar al te graag aan meedoet.’ Nu is het tijd voor het nieuwe album La Panthère des Neiges: het sneeuwluipaard.
Cave en Ellis schreven deze plaat voor de gelijknamige natuurdocumentaire. Een documentaire die zich afspeelt in het Tibetaanse hoogland. Vincent Munier en Sylvain Tesson gaan op zoek naar het sneeuwluipaard. Deze soundtrack heeft daardoor een hele andere sfeer dan eerdere nummers van het duo. Mysterie en rust staan centraal in de dertien nummers. Twee sferen die erg goed passen bij de natuur en bij het sneeuwluipaard.
Het album trapt af met het betoverende nummer L’attaque des coups. Een lied dat je constant verrast. Je wordt geïntroduceerd in de mysterieuze, oosterse sfeer door middel van de dwarsfluit. Er hangt een constante spanning waarin je denkt te raden wat gaat komen, maar toch gebeurt er nooit wat je verwacht. Na een ietwat langzame opbouw, komen alle instrumenten samen in een climax waar de haren op je arm van omhoog gaan staan. Een geslaagd begin van een album.
Een tijdje geleden werden We Are Not Alone en Les Cerfs al uitgebracht. Een arend roept je het verhaal in, terwijl de rustgevende gitaar en stem van Nick Cave inkomen. ‘This world has ears and rocks have eyes/Nature loves to hide’, zingt hij. Een tekst die erg goed aansluit bij het plot van de documentaire. Daarna klinkt er twee minuten lang, als een soort mantra: ‘We are not alone.’ Een geruststellende lyric die naast de documentaire ook verwijst naar de pandemie van nu. Dat Cave de actualiteit verwerkt in zijn teksten is niet nieuw, zo deed hij dat ook in de track White Elephant op Carnage. Met het mantra en de rustgevende melodie brengt hij een sprankeltje hoop die men nu wel kan gebruiken.
Het tweede nummer, Les Cerfs, introduceert de sfeer waar de rest van de liedjes zich ook naartoe buigen. Een constante melodie met veel sustain en galm, waar andere instrumenten overheen komen. Als een van de weinige nummers die niet instrumentaal is, word je meegenomen op reis. Veel nummers zijn een ode aan een speciaal dier dat in de filmvoorkomt, net zoals Les Yaks.
Les Yaks geeft afwisseling na de soortgelijke tonen in de eerste vier songs steeds terugkeerden. De spanning komt terug, je voelt dat er iets gaat gebeuren. Zelfs als je niet weet wat de Jak voor een dier is, kan je aan de zware, lage tonen horen dat dit beest wel sterk en machtig moet zijn. De soms dissonante samenkomst van viool harmonieën houden je op het puntje van je stoel.
Echter neemt de spanning na Les Yaks af. Bijna elk nummer is hetzelfde opgebouwd als dat daarvoor. Je wordt niet meer geprikkeld. Wel krijg je mee dat de nummers echt bedoeld zijn om aandacht aan dieren en dierenbescherming te brengen, wat Ellis belangrijk vindt. Met het tien minuten lang durende L’apparition / We are not alone eindigt het album. Een nummer dat een volmaakt einde biedt aan een prachtige luisterervaring.
La Panthère des Neiges is echt geschreven als achtergrondmuziek voor de documentaire, dus Cave en Ellis zijn in hun missie geslaagd. Het hele album staat met elkaar in verbinding, dat merk je aan de opbouw van de nummers die vaak hetzelfde is. Niet heel spannend, maar wel mysterieus en volmaakt.
