PVRIS – All We Know Of Heaven, All We Need Of Hell

PVRIS

Waardering

6

7

Met All We Know Of Heaven, All We Need Of Hell levert PVRIS (spreek uit als Paris) haar tweede volledige album af. Deze uit Boston afkomstige band laat elektronische muziek samensmelten met een stevige rockbeat. Dit zorgt in combinatie met de rauwe, edgy stem van zangeres Lyndsey Gunnulfsen voor een aanstekelijke mix. De andere leden zijn Brian MacDonald (bas/zang) en Alex Babinski (gitaar).

Het nummer Heaven opent de plaat en wisselt heerlijk dromerige synthesizers af met stevige drums. Je hoort op dit album  ook meer donkere emoties doorklinken in haar stem, ‘You took my heaven away.’ Gunnulfsen vertelt in een interview met Billboard dat ze in de periode voor de opnames van deze cd haar eigen ergste vijand was. Ze had er net drie jaar van onafgebroken toeren opzitten. Alles ging de band voor de wind en ze waren steeds weer succesvol. Ze kon alleen nergens genieten van dit succes. Om te kunnen blijven presteren stopte ze haar gevoelens weg; The show must go on. Toen de tour stopte was het of ze van 100 kilometer per uur plots stilstond.  Ze noemde dit een emotionele whiplash.

Ze had geen inspiratie voor de opnames en voelde zich leeg en afgestompt. Toen is ze in therapie gegaan. Dit album gaat over weer in contact zijn met jezelf en je emoties vertelt ze. Kwetsbaar zijn zonder die emoties te onderdrukken of te vermijden, in het moment zijn en ervan genieten. Half is een radio vriendelijke popsong met een opzwepend tempo. Anyone Else is een strak geproduceerde track die moeilijk lijkt om live te spelen, zeker op een groot festival terrein.

What’s Wrong en Walk Alone gaan verder op de ingeslagen weg en voegen niet veel toe. Same Soul staat bol  van woede en frustratie om een verbroken relatie, ‘I’m Just Somebody That You Used To Love’. Dit klinkt ook sterk door in Winter, No Mercy en Separate. Laatsgenoemde track heeft een heel vreemd outro, een uitloop van veertig seconden met synthesizer geluiden en galmende zang en vervolgens twintig seconden stilte. Afsluiter Nola is het mooiste nummer van de plaat, heel rhytmisch met een mooie diepe bas.

Zelf zeggen ze beïnvloed te zijn door The Weeknd, Ellie Goulding en Rihanna maar dan overgoten met rockmuziek. Dat is de kracht van PVRIS, maar tegelijkertijd ook hun valkuil. Het album is een leuk tussendoortje maar het gevoel dat overheerst is toch vooral dat het inwisselbaar is en niet vernieuwend of je bij je strot grijpt. Het is geen plaat die voor zal komen in de onvermijdelijke jaarlijstjes maar meer eentje voor de fans.

 

Tags