Robert Plant is een persoon wiens muzikale leven moeilijk in een paar zinnen valt samen te vatten. Iedereen kende hem natuurlijk als frontman van het welmachtige Led Zeppelin, maar velen zijn hem daarna, al dan niet terecht, uit het oog verloren in de jaren ’80. Direct na de afsluiting van Led Zeppelin is Plant echter verder gegaan als solomuzikant en is hij verscheidene collaboraties aangegaan met andere vakgenoten, waarmee hij in de loop der jaren toch vijftien albums heeft opgehoest. Niet geheel onverdienstelijk dus.
Het goed ontvangen, zowel Oosters mystieke als Keltisch geïnspireerde Lullaby and… The Ceaseless Roar uit 2014 was daarbij zijn tiende soloalbum en daar breit Plant nu een vervolg aan met zijn nieuwste werk: Carry Fire. Beide albums overigens in samenwerking met de backingband The Sensational Space Shifters. Hij gaat dan ook door op de ingeslagen weg, waarbij de lat enigszins hoog ligt. Plant is immers een legende waarvan bekend is wat hij kan. De vraag is nu of het hem weer lukt.
Antwoord: toch niet helemaal. Hoewel het album één pareltje (A Way With Words) en een paar goede nummers bevat, valt het vooral op dat er heel wat nummers op staan die vrijwel direct nadat de laatste tonen gespeeld zijn, zijn vergeten. Waar ligt dit aan? Niet direct aan Plant of zijn band. Ook niet direct aan het materiaal. Eerder lijkt het de rijpingstijd van de nummers te zijn. Te vroeg opgenomen misschien, terwijl het net hier en daar wat had moeten worden bijgeschaafd. Neem het nummer Dance With You Tonight. Enige vorm van een spanningsboog of dynamiek ontbreekt, waardoor alles egaal in de oren klinkt. En wanneer een geforceerde blazerssectie zich bij de muziek voegt tegen het einde van het nummer kun je bijna niet anders dan grinniken. Toch niet helemaal de bedoeling, zou je zeggen.
Hoewel deze kritiek in mindere mate ook geldt voor een handjevol andere nummers op Carry Fire, doet het onrecht aan het werk dat wel sterk is, zoals opener The May Queen of afsluiter Heaven Sent. A Way With Words steekt echter met kop en schouders boven de rest uit. De piano zorgt voor een dromerige, doch verontrustende sfeer. Een aparte liefdesverklaring volgt. Een direct inkijkje in Plant’s gedachten, zo voelt het. Zijn stem lijkt gemaakt voor precies die emotie en de viool maakt het compleet. Je kunt niet anders dan zuchtend concluderen dat er meer van dit op de plaat had moeten staan.
Ook een woord van verdienste moet worden uitgesproken voor het titelnummer. Over de aanwezige Arabische invloeden bestaat geen twijfel, maar Robert Plant gedijt daar goed bij, zo liet hij al merken op zijn vorige plaat. Het universele plaatje dat gecreëerd wordt met het liedje werkt: tegen het eind sta je buikdansend in de kamer en ben je blij dat de wereld zo is geglobaliseerd. Hierop volgt dan echter wel weer de zwakkere single Bones of Saints.
En zo kan het album ook eigenlijk worden samengevat. Teveel schiet Carry Fire heen en weer in kwaliteit. Had Plant over de gehele breedte net zoveel liefde gegeven als hij gaf aan A Way With Words, dan had hij zichzelf kunnen overtreffen. Dat is nu niet het geval, maar toch is zo’n Robert Plant album iedere keer weer interessant.
