Het is alweer vier jaar geleden dat de Britse Sam Smith doorbrak met zijn debuutalbum In The Lonely Hour. De singer-songwriter besteedde de afgelopen anderhalf jaar zijn tijd aan het produceren van zijn nieuwe plaat. Dit album is milder en minder uitbundig dan de debuutplaat: de losse nummers zijn weer van hoge kwaliteit maar (goede) afwisseling en vernieuwing horen we niet op The Thrill Of It All. Ook in deze plaat heeft Sam weer zijn hart en ziel gestopt, hij was dan ook nerveus voor de release. Vanmorgen plaatste hij een voicememo als tweet waarin hij zijn fans aanspreekt en ze vraagt om hun mening over het album te delen.
De eerste single die uitkwam in aanloop naar het tweede studioalbum van de Brit was het inmiddels zeer populaire Too Good At Goodbyes, het openingsnummer van de nieuwe plaat. Dit nummer klinkt eigenlijk precies zoals we hem kenden van In The Lonely Hour. Met kwetsbare teksten, een hoog en vol stemgeluid, een koor op de achtergrond en bijval van de violen zorgen Sam en consorten voor mooie, complete nummers.
Dit nummer wordt opgevolgd door het nog rustigere Say It First. Er staan meer nummers zoals deze op de plaat. Ook de nummers Nothing Left For You, Pray en Burning vallen in dit straatje. Stuk voor stuk zijn het goede nummers met een fijn refrein, maar ze hebben allemaal wel hetzelfde geluid. Dit zorgt er helaas voor dat het een wat saaier album wordt op een bepaald punt. De eerste keer dat je Pray en Burning luistert krijg je nog kippenvel, vooral door de bijdrage van het koor. Maar na de derde keer klinken deze nummers als één pot nat. Dit doet The Thrill Of It All helaas geen goed.
Het enige nummer dat echt van dit genre afwijkt is One Last Song. Deze track heeft voor Smith’s doen een stevige beat. De track klinkt de eerste paar seconden behoorlijk als een kerstnummer, maar even later komt de beat om de hoek kijken en wordt het nummer ineens een stuk anders qua sfeer. Door de twinkelende geluiden en het hoge koor op de achtergrond verwacht je ieder moment dat de stem van George Michael’s Last Christmas door je speaker komt.
Helaas zorgt dit ene nummer met een ander geluid niet voor heel veel afwisseling op de plaat. Gelukkig maken de nummers los van elkaar heel veel indruk op de luisteraar. Het is Sam weer goed gelukt om zijn fans in te pakken met zijn volle stemgeluid en inspirerende teksten die veel van zijn luisteraars aanspreken. Bijvoorbeeld in Pray:
I‘m young and I’m foolish, I’ve made bad decisions
I block out the news, turn my back on religion
Don’t have no degree, I’m somewhat naïve
I’ve made it this far on my own
But lately, that shit ain’t been gettin’ me higher
I lift up my head and the world is on fire
There’s dread in my heart and fear in my bones
And I just don’t know what to say
Een andere tegenvaller van het album is de samenhang. De nummers op zich zijn goed maar de volgorde verpest de kracht van het nummer HIM een beetje. Dit nummer wordt door Smith en het koor heel mooi gevuld maar het daaropvolgende nummer Baby, You Make Me Cry verpest de sfeer die HIM juist net zo mooi heeft gecreëerd.
De muziek op The Thrill Of It All zit goed in elkaar en Sam’s stem is weer om van te genieten. De volle stem, goede muziek en het gebruik van het koor vallen weer mooi in het straatje van Smith. Voor luisteraars die hier niet zo’n fan van zijn kan The Thrill Of It All als compleet album eentonig overkomen. Want de kippenvel is er na drie keer luisteren ook wel af. Misschien hadden we teveel verwacht van Smith na zijn buitengewoon goede debuutplaat. Desondanks komt de singer-songwriter met deze plaat nog steeds glansrijk door de test.
