Ooit, heel lang geleden, zei Leonardo Da Vinci dat niets autoriteit zozeer versterkt als stilte. Een quote die vandaag de dag nog steeds hout snijdt. Vraag dat maar aan groepen als Hang Youth, Ploegendienst en Kneecap. Zij beklimmen elk podium om hun harde en rake teksten te laten klinken en zo te protesteren tegen de door hun geziene problemen. Sef denkt er ook zo over. Al klinkt zijn protest anders. Hij heeft geen harde kreten, maar prachtige melodielijnen die je richting zijn sterke woorden lokken. Als een guerrillastrijder duikt hij plots op in je oor en zet hij je aan het denken, terwijl je de rest van de dag zijn nieuwe plaat Lieve Monsters neuriet.
Opener pacifist schuurt meteen. Terwijl Sefs zoon Aziz een kinderlijk deuntje zingt, klinkt de muziek op de achtergrond volwassen en eerder onheilspellend. Een contradictie. Thematiek die op Lieve Monsters centraal lijkt te staan. Pak bijvoorbeeld de albumnaam, maar ook de statements die de rapper op pacifist maakt zijn tegenstellend. Zo noemt hij zichzelf zo gewelddadig als een pacifist en blijkt zelfs de waarheid een contradictie volgens Sef: ’Kijk, de schoonheid die schuilt in de waarheid/ De waarheid is lelijk, dus lelijk is mooi.’
Deze bijna poëtische benadering van het protest tekent dit album. Op zijn vorige albums Ik Zou Voor Veel Kunnen Sterven, Maar Niet Voor Een Vlag en IJSLAND was de rapper nog erg direct in de thematiek en stelde hij tekstueel problemen aan de kaart. Nu zit het protest meer in de vorm. In het gevoel. Hij probeert geluiden en thema’s te mengen die niet bij elkaar horen te passen. Angst klinkt blij en pessimisme klinkt hoopvol. Alsof hij zelf het goede voorbeeld wil geven aan een harde en gepolariseerde maatschappij. Muzikaal zoekt hij op de spannendste manieren toenadering. En het werkt.
Voor alles bang is hiervan misschien wel het beste voorbeeld. Hoe denk je namelijk dat een liedje klinkt waarop Sef en zangeres Wende al hun mogelijke angsten voor de wereld opsommen met als refrein ’Voor alles bang / voor alles altijd bang’? Precies, super dansbaar. Voetjes van de vloer tijdens een existentiële crisis. Met al zijn ervaring weet de rapveteraan inmiddels perfect waar de balans ligt tussen vorm en inhoud. Zonder een seconde binnen de lijntjes te kleuren, trekt hij deze lijn door op hou me vast en hel.
Ook narcose is zo’n track. Deze meezinger gaat zonder twijfel perfect werken op Sefs aankomende solo-show op Lowlands. Het nummer kinkt als het moment tijdens het concert waar de lampjes en armen de lucht in gaan terwijl het hele publiek meezingt. Porselein is de track die muzikaal het best klinkt. De synths die zo uit het repertoire van New Order hadden kunnen komen mengen perfect met de subtiele flow van de rapper.
Aan elke track op dit album zou een kleine ode geschreven kunnen worden. Neem het analyserende ruimte/tijd, de schreeuw om hulp genaamd h-e-l-p en het kritische ok computer. Al deze nummers belichamen op een andere manier de angsten van de rapper. Telkens gecombineerd met sterke, vaak elektronische beats. Zijn gevoelens klinken op elke track kraakhelder. Alsof hij elke uithoek van zijn brein durft bloot te geven. Alsof je door een dagboek van zijn gedachten bladert.
Op oeps voorzien Sef en zangeres Froukje als een hedendaagse Nostradamus onze eindtijd. Samen heffen zij het glas voor onze soort, de toekomst gaat namelijk niet door. De opzwepende beat, gecombineerd met de erg pessimistische tekst, klinken samen als de soundtrack voor een apocalyptische film. Toch gloort er nog een beetje hoop volgens de rapper: ‘Of het goed komt met de zielen, wordt nog effe kielekiele / Want we krijgen precies wat we verdienen.’
We mogen echter niet te hard voor onszelf zijn van Sef. Op afsluiter Lieve Monsters zingt hij als een singer-songwiter over een zachte gitaar heen: ‘Wees een beetje zachtjes voor jezelf, je bent breekbaar.’ Een mens is volgens hem geen machine en dus ook niet consistent. Een hoopvolle zin die misschien wel het best dit album samenvat. De mensheid kan nog net op tijd zijn voor de verandering en de profetie op oeps voorkomen. Een nieuw begin. Misschien eindigt Sef hierom het album wel met exact dezelfde woorden als waarmee hij het begon. Alsof het tijd is om al zijn angsten plaats te laten maken voor hoop.
