Grunge leeft nog steeds in de harten van de Seattle underground scene, en dat laat de experimentele grunge sound van So Pitted zien. Hun debuutalbum Neo schetst een gedoemde samenleving waar je niemand kan vertrouwen. Waar dat voor de een als muziek in de oren klinkt, krijgt de ander er waarschijnlijk hoofdpijn van.
So Pitted is vernoemd naar een YouTube-clip waar een surfer te zien is die met lof over de oceaan en de grote golven praat. Leadzanger Nathan Rodriquez vertelde aan zijn platenmaatschappij Sub Pop dat hij het eerst een grappig filmpje vond en het daarom als naam voor de band koos. Later kwam hij er echter achter waar het filmpje echt over ging: ‘When you’re riding a big wave, the wave will turn over, under itself, and a barrel will form. You have the option of bailing—you can ride off the wave and it will be fine—or you can stick to the wave and get pulled into the pit of the barrel, and that’s what ‘so pitted’ is: following through instead of bailing.’
Rodriquez, gitarist Jeannine Koewler en co-zanger en drummer Liam Downey zijn erg beïnvloed door de contemporary noise-rock beweging. Het album laat zich dan ook in één woord samenvatten: noise.
Het eerste nummer Cat Scratch laat je meteen horen wat je van So Pitted kan verwachten. Harde muziek. Niet alleen in geluid, maar ook in gevoel. Meteen heb je door dat dit een donkere reis gaat worden. Om de zoveel nummers wordt een schrille punk-zangstem vervangen door een meer robotachtige stem, zoals in de nummers Woe en Feed Me te horen is. Het zorgt voor lekkere afwisseling, terwijl de instrumentele sound van de band door het hele album ongeveer gelijk blijft. Maar in nummers zoals Get Out of My Room hoor je echt waar het album over gaat: het feit dat deze samenleving verdoemd is en niemand te vertrouwen is. ‘Everybody wants to hurt you, trust no one. Somebody want to kill you, trust nobody. Trust nobody’.
De sound doet erg denken aan Nirvana back in the day, met hier en daar een snippertje invloed van punk en experimental-rock. Het album is heel erg in your face, met donkere teksten over de wereld en het leven: de wereld is kut, iedereen gaat dood en daar is niks aan te doen. Zoals het nummer The Sickness beschrijft: ‘I’m going to run away, I’m going to turn to dust’. Met andere woorden, het leven is zinloos. De felle gitaren en het diepe basgeluid zijn soms zo hard dat je luidsprekers er bijna kapot van vliegen.
Liefhebbers van Soundgarden en Mudhoney voelen zich zeker thuis bij So Pitted. Houd je ook nog een beetje van doom en gloom, dan des te meer dat dit album iets voor jou is. De plaat kinkt als een spontane jamsessie, wat origineel is in een tijd waar alles strak en op de maat moet. De boodschap is misschien donker, maar geeft ook een sprankeltje hoop: van muziek kan je blijven genieten. Zeker een knallend debuutalbum, en om die reden een voldoende waard.
