Drie jaar na zijn meesterwerk Trein Vuur Dageraad is het weer tijd voor een nieuw Spinvis-album. 7.6.9.6. heet de plaat of, zoals Erik de Jong het zelf omschreef: ‘een cijfercombinatie zonder betekenis of gevoelswaarde, tenzij het je pincode is.’ Door de coronacrisis is de plaat door Spinvis zelf geproduceerd en gemixt, want samen met een producer in de studio zitten kon niet. De zolderkamersfeer die fans van het eerste uur nog zullen kennen van zijn debuutalbum is daarom op 7.6.9.6. weergekeerd.
Opener Ze Slapen is misschien wel het meest duidelijke voorbeeld van die soms wat onconventionele productie. De zang ligt hier en daar wat diep verstopt in de mix van dromerige synthesizers, en normaliter moet de zanger uit Nieuwegein het toch juist voor een groot deel hebben van zijn bijzondere teksten. Toch mag het de pret niet drukken, want de sfeer die wordt gecreëerd leidt de luisteraar zeer effectief naar de warme, echoënde droomwereld van Spinvis. Ook op Een Reden is deze stijl hoorbaar. Het is een rustig nummer dat er tijdens de eerste luisterbeurt misschien niet direct uitspringt, maar de accordeon en de details in de productie geven het toch veel smaak.
Toch staan er ook nummers op de plaat die een stuk strakker en minder dromerig klinken. Het beste voorbeeld hiervan is het prachtige Picasso. Klassieke Spinvis-teksten als ‘Ze danst in de keuken in haar pyjama/Fabelachtig eenzaam als de maan’ in combinatie met een ontzettend pakkende melodie, die geen moment oppervlakkig wordt. Als luisteraar blijf je achter met kippenvel zonder dat je precies begrijpt waarom. Het resultaat is fantastisch en vormt samen met de hierop volgende nummers Scherven Van Jou en 7.6.9.6. het sterkste blok op de plaat. De kwetsbare, ingetogen melodie maakt van de titelsong een absoluut hoogtepunt. De treurige melancholie, die zoveel van De Jongs beste nummers kenmerkt, is ook hier aanwezig.
Hierna volgt een wat minder sterk deel van het album. Niet Vandaag is absoluut geen vervelend nummer, maar klinkt vooral in de eerste helft wat ongeïnspireerd. Verder zijn met name Hollywood en Parel de grootste minpuntjes op de plaat. Het begeleidende kamerkoor zorgt er bijvoorbeeld voor dat de ode aan Vermeers Meisje met de parel, dat werd geschreven in opdracht van het Mauritshuis, veel te zwaarmoedig klinkt.
Richting het einde van 7.6.9.6. geeft de al eerder uitgebrachte single Verzonnen Man het album wel weer een flinke boost. Een uptempo pianomelodietje, dat voor Spinvis-begrippen ontzettend vrolijk klinkt, en een onweerstaanbaar meezingrefrein zetten de luisteraar op het verkeerde been, want zo vrolijk is de tekst toch niet. Het lijkt een autobiografisch verhaal over het verzonnen alias van Erik De Jong: Spinvis. ‘Applaus, het doek gaat open/het publiek gaat staan/opeens was er niks meer dat hij niet kon’. Het contrast tussen de persoon naast het podium en de artiest in de spotlights lijkt groot.
De sfeer op 7.6.9.6. is intiemer dan op Spinvis’ laatste paar platen, die muzikaal dan weer wat rijker en gevarieerder waren. Zo zal de ‘coronasound’ van dit album door de ene fan gezien worden als een prettige afwisseling en door de ander als een stap achteruit. Wat je er ook van vindt: met 7.6.9.6. heeft Spinvis weer een fraaie plaat aan zijn collectie toegevoegd.
