Hoewel The Chemical Brothers in werkelijkheid iets meer dan 25 jaar meegaat, mag dit in het constant transformerende elektronische muziekgenre gerust als een eeuwigheid beschouwd worden. De groep mag ongetwijfeld trots zijn op hun prestatie om bij ieder album relevant en kwalitatief sterk te blijven. En op No Geography herinneren ze ons waarom dat zo is, de plezier waarmee het duo muziek maakt werkt nog altijd aanstekelijk.
Op Born In The Echoes, het voorgaande album van The Chemical Brothers, was een duidelijke scheiding aanwezig tussen pakkende popmelodieën en de productie waar het duo hun abstracte behoeftes mee konden verzadigen. Dit nam niet weg dat nummer na nummer je aan het bewegen kreeg. Als het aan The Chemical Brothers ligt, zal je plezier moeten beleven wanneer je hun muziek in de club hoort: dansen zal je. Nadat een lugubere robotstem de “eve of destruction” op het openingsnummer heeft aankondigd, wordt duidelijk dat het duo deze intentie wil aanhouden op No Geography. Een pakkende basmelodie achter rammelende hihats brengt je al meteen in een goede stemming voor wat komen gaat. The Chemical Brothers zou zichzelf niet zijn als de muziek niet evolueert en overrompelt. Nog voor het je ook maar lichtelijk kan gaan vervelen, maakt de productie een ommezwaai en de experimentele kant van het duo maakt zijn entree. Met een breed arsenaal aan instrumenten en geheimzinnige samples weet The Chemical Brothers boeiend te blijven, zonder dat dit afneemt van wat hun muziek in de eerste plaats zo pakkend maakt.
Eve of Destruction loopt loepzuiver over op het volgende nummer, Bango, waar drums en uitgestrekte synths de basis vormen. Opvallend is dat het duo gebruik blijft maken van een mix van zang en samples. Dit in tegenstelling tot hun voorgaande werk waar voor het grootste deel enkel zang werd gebruikt. Het is een aanduiding dat No Geography meer naar de abstracte kant van elektronische muziek leunt. Hoewel dit voor een boeiend album kan zorgen, eist dit besluit wel zijn tol op de mate van aantrekkelijkheid van No Geography. Na Bango besluit The Chemical Brothers om het funkgehalte sterk te verlagen. Op het nummer No Geography wordt de nadruk op lang aanhoudende synthtonen gelegd, evenals bij Gravity Drops. Voor het tempo van het album betekent dit in ieder geval niks goeds, het is alsof er aan de handrem wordt getrokken. Deze afname in tempo houdt aan tot The Universe Sent Me. Als het niet voor een aantal interessesante productiekeuzes was, zouden deze nummers evengoed van een andere groep kunnen komen. De originaliteit waar het duo hun naam mee heeft gemaakt, lijkt lichtelijk te zijn weggezakt. De dreunende melodieën waar naartoe wordt gebouwd stellen gelukkig niet teleur, maar verder nodigt geen enkel moment uit om deze nummers opnieuw te beluisteren.
Met We’ve Got To Try komt het duo terug in vorm. De futuristische keyboardmelodie klinkt zonder meer kolossaal. Dit samen met de bijna gospelachtige zang en het snelle vioolspel creëert zo’n tegenstrijdige mix van geluid dat het op papier niet zou moeten werken, maar The Chemical Brothers zorgt dat het werkt. Het is zonder meer een hoogtepunt op No Geography. De laatste nummers weten dit niveau echter helaas niet te overtreffen.
The Chemical Brothers lijkt een stuk van zijn originaliteit in het verleden te hebben achtergelaten. Zijn talenten zijn echter niet verdwenen, er zijn genoeg momenten op No Geography die dit bewijzen. Desalniettemin zou een rentree van de funk- en popmelodieën waar het duo in het verleden zo goed mee overweg kon erg welkom zijn.
