The Killers is een band van spektakel, glitter en glamour, zoals ze hun stijl zelf ten tijden van hun debuutalbum al omschreven: Glamorous Indie Rock & Roll. Imploding The Mirage is het eerste album dat de band uitbrengt sinds ze zijn vertrokken uit vaste thuisbasis Las Vegas. Het afscheid van de met neonlichten gevulde woestijnstad is dan ook goed terug te horen op deze nieuwe plaat; de kitsch-knop is een standje teruggedraaid.
Dat wil natuurlijk niet zeggen dat The Killers niet nog steeds The Killers zijn. Caution is bijvoorbeeld weer typisch zo’n single waar fans van de band al bijna twintig jaar geen genoeg van kunnen krijgen. Van de herkenbare zanglijn, tot de akkoorden, tot de uptempo drumbeat, alles schreeuwt The Killers. Daarbovenop wordt de luisteraar nog eens verwend met een geweldige afsluitende gitaarsolo. Thema’s als ontsnappen uit de stad, de woestijn, Las Vegas, de hitte en de droogte komen regelmatig voorbij op het hele album. “If I don’t get out /Out of this town/I just might be the one who finally burns it down.”
In tegenstelling tot de eerste single echter, klinkt de tweede single een stuk minder herkenbaar. Fire In Bone trapt af met een bijzonder funky basje en wordt verder omlijnd door subtiele instrumentatie. Het is even wennen, maar na meerdere luisterbeurten blijkt dat zanger Brandon Flowers ook deze stijl uitstekend kan vertolken.
Het grootste deel van Imploding The Mirage klinkt als een combinatie van Bruce Springsteen en new wave bands als Depeche Mode, maar ook invloeden van The War On Drugs zijn hoorbaar. De productie staat als een huis, vooral de synths klinken op vrijwel ieder nummer als een klok. Zo ook op opener My Own Soul’s Warning, dat in zowel tempo als synthesizerproductie enigszins doet denken aan Joy Division. Een ander hoogtepunt is When The Dream Runs Dry. Het grote contrast tussen de kalme, introspectieve zang op het couplet en de grootse uithalen op het refrein klinkt goed, en halverwege wordt het tempo flink omhoog gegooid. Het nummer sluit af met een spectaculair outro waar het mantra “In the light, in the heat, through the folds, and the bends/And again, and again, and again” eindeloos wordt herhaald over een prachtige samensmelting van gitaar en synthesizer.
Her en der zijn er op Imploding The Mirage nog wel wat momenten te vinden waar The Killers het net wat te dramatisch maakt. Zo is Lightning Fields in de kern een emotioneel nummer waarin Brandon Flowers samen met K.D. Lang een dialoog tussen zijn vader en overleden moeder vertolkt, maar doordat het overdreven bombastische refrein wat uit de bocht schiet levert het nummer veel emotie in. Ook op My God zorgen de dreunende drums voor een meer dramatische sfeer dan goed is voor het nummer.
Het bevalt goed om The Killers een echt jaren ’80, new wave, synthpopalbum te horen maken. De meeste nummers werken goed, al zou de band zichzelf niet zijn als het af en toe niet larger than life zou klinken. Imploding The Mirage is misschien niet de allerbeste plaat die The Killers ooit maakte, maar ook zeker niet de slechste.
